Clarkson w saniach wyścigowych

Fragment
Gdy po czternastogodzinnym locie przecinającym linię zmiany daty budzisz się w sypialni japońskiego hotelu, zaczynasz rozumieć, co czuł Dave Bowman pod koniec filmu 2001: odyseja kosmiczna. Zgadza się, to pokój hotelowy z łóżkiem, toaletką, telewizorem i szafą. Łazienka też wygląda normalnie, łącznie z wentylatorem, który nie przestanie działać dopóki nie uderzysz w niego młotkiem. Znajdują się tam jednak pewne detale, które zdradzają, że jest to jedynie imitacja prawdziwego pokoju hotelowego. Na przykład dywan - w tym samym odcieniu różu, co para dzwonów, w których chodziłem w 1971 roku. Głęboki fotel miał oparcie z guzikami i wykończony był śnieżnobiałym plastikiem. Żadne z dań z karty nie odpowiadało swojemu opisowi. Chciałem zjeść jajka na bekonie. Dostałem tajskiego indyka w zielonym sosie curry. (...) Na ogół międzynarodowe hotele wykazują się niezwykłą wprawą w eliminowaniu wszelkich przesłanek, które mogłyby zdradzić, w jakim kraju właśnie się znajdujesz. To samo próbowali zrobić w Japonii, ale im nie wyszło. Wyglądało to wprost żałośnie. W jednym z hoteli w Kioto, w każdym z wielu pokojów apartamentu znajdowała się inna para pantofli. Ponieważ jednak wszystkie były tak ciasne, że nawet niemowlę nabawiłoby się w nich odcisków, chodziłem w moich kowbojkach. Warto również wspomnieć, że w sypialni brakowało jednego, wielkiego elementu - łóżka. Ponadto, żaden ze stołów ani żadne z krzeseł nie miało nóg, a wanna zrobiona była z drewna.