Tym razem wyjątkowo dwa zdjęcia. Oba jednak dotyczą tego samego miejsca. Zostały one zrobione na wyspie Averøy, o rzut beretem od Kristiansud w okręgu Møre og Romsdaln. Pierwsze, kolorowe, to jedyne, które udało mi się zrobić przy jako takiej pogodzie, ponieważ kolejne dni były mgliste, albo wietrzne i deszczowe. I choć cudnie to wyglądało tam i wtedy, to zdjęcia nie pokazywały niczego.
Jakiś czas temu, pod koniec lata, a może wczesną jesienią, robiliśmy ślubne zdjęcia pewnej parze. Prócz zdjęć z kościoła, fotoreportaż z wesela. Pamiętam, że padał wtedy rzęsisty, chłodny deszcz. Mały, malowniczy kościółek położony na wyspie Herdla otoczyły parasolki. Herdla.. Jeden z nielicznych płaskich terenów w okolicy. W przeszłości wykorzystali to Niemcy budując tam w czasie drugiej wojny światowej lotnisko. Teraz są tylko jego betonowe resztki, pozostałości bunkrów oraz rezerwat dla ponad dwustu gatunków ptaków.
Mężczyźni są niesamowicie. Owszem, my kobiety, mówimy czasem, że oni nigdy nie dojrzewają, że wciąż pozostaje w nich dzieciak. Tak rzeczemy, a w rzeczywistości w nas też siedzi mała dziewczynka (tylko ukryta zdecydowanie lepiej). Wczoraj byłam z córką "na stoku", czyli małej, pobliskiej górce. Zjeżdżałyśmy na ślizgaczu (coś w formie uwielbianego kiedyś przez dzieci worka, bądź później - jabłuszka). Wybawiłam się jak szalona. Jednak nie o tym dziś będzie.
Przeglądałam kolejne zdjęcia z Londynu, by wybrać coś dla PL. Trudne zadanie, bo wszystkie razem i każde z osobna to historia czegoś lub kogoś. Może to ze strzelistymi, pięknymi budynkami i równie smukłymi dźwigami, niczym hybrydowe przedłużenia budynków? A może to z Hindusem przed sklepem z garniturami, szykownie ubranym, ale ze zmęczoną ciepłym dniem twarzą, która nie ukrywa zniechęcenia do kolejnego klienta wchodzącego do sklepu, a może to z narkomanką skuloną pod witryną wyklejoną napisami: SALE! Jakże wymownie…
Droga z Istanbułu do Izmiru. Dwa, różne miasta spinające Turcję w swej kontrastowej krasie. Stary, pachnący kurzem i jedzeniem, ciemny, rozśpiewany modlitwami muezinów Istanbuł i egzotyczny, kolorowy, jasny, bardziej europejski Izmir. Między nimi małe, malutkie, ubogie wioski, przy których polskie po pegeerowskie jawiłyby się jako przykład intensywnego rozwoju myśli i infrastruktury kapitalistycznej. Pamiętam, że pomyślałam wtedy: Boże i oni pchają się do Europy? Z czym? Z tymi tureckimi, brudnymi slamsami z hordami bezpańskich psów, z wykrzywionymi, bezzębnymi twarzami Turków, praniem na płocie, praniem na drzewach, balkonach, kurnikach?
Dwa cytaty, pierwszy: "W końcu my, ludzie, którzy jeszcze czytają książki, powinniśmy ze sobą rozmawiać..." (Andrzej Franaszek, za: "Tylko nie ranking", "TP" nr 24 (3127) 2009.) i drugi: "(…) ponieważ jednak nie mam się za marszałka krytyki współczesnej, wielkiego stratega, czy za głos zbiorowego sumienia, lecz tylko za jednego z jej szeregowych pracowników, domokrążcę, co uważa, że popularyzacja czytania i literatury jest psim obowiązkiem każdego, kto ma ku temu okazję (…)". (Piotr Śliwiński, za: "Świat na brudno. Szkice o poezji i krytyce" Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2007, str. 349-350.)
Minął kolejny rok. Podsumowań mamy tyle, że aż strach się w to zagłębiać. A postanowień? Jeszcze więcej! Na marginesie – nie mam żadnego. Jakoś tak wyszło. Zresztą… chyba nigdy ich nie miałam. Za leniwa jestem? Być może. Nie paliłam, więc rzucać nigdy nie musiałam. A ćwiczenia? Hm… Pewnie i tak bym nie podołała postanowieniu. Zatem nie ma takowego i jestem z tego powodu ogromnie szczęśliwa. Nowy rok, zero męczarni.
Przede wszystkim przepraszam. Być może są wśród czytelników Przystani tacy, którym podoba się Spiżarnia ze zdjęciami, i tych wszystkich przepraszam za milczenie. Tak czasami bywa, że milkniemy w jednej chwili, a czasu trzeba długiego, by znów zacząć mówić… Lub pisać. Kasi Zareckiej dziękuję zaś za cierpliwość.
