A jakbym Ciebie tak zamordowała?

Jest 8 marca. Przypominam. Przypominam tym wszystkim, których nie znam. Przypominam również wszystkim tym, których znam. Kobietom - by wiedziały, że mają święto (nie dopuszczajcie do uszu sformułowanych przez mężczyzn wieści typu: - Każdego dnia jest Dzień Kobiet!; rzeczywiście tak jest?; jeśli tak, to proszę w komentarzach poniżej pisać: - Ja tak mam! Ja tak mam!; głosów męskich nie liczymy!). Mężczyznom - by wiedzieli, że kobiety mają święto. I sobie - bym wiedziała, że mam święto! Zwłaszcza sobie - bom próżna!

Duszne Indochiny

1."L’Amant". "The Lover". "Kochanek". W roku 1984 ukazuje się we Francji powieść Marguerite Duras (właśc. Marguerite Donnadieu). Wybucha skandal obyczajowy i literacki. Chyba bardziej obyczajowy, bo jakże to być może, aby siedemdziesięcioletnia kobieta (pisarka!) publikowała książkę opisującą zakazaną, namiętną miłość, która z góry skazana jest na porażkę. Przecież on jest od niej (bohaterki książki) dużo starszy. Ona ma dopiero 15 lat. Ona jest Europejką, on Azjatą. Ona jest biedna, a on bogaty. Ona chce od niego tylko seksu, bo nie może chcieć miłości, gdyż ta nie zostałaby zaakceptowana przez rodzinę, sąsiadów, ogół. Jej matka i jej starszy brat chcą od niego tylko pieniędzy. Różnice między głównymi bohaterami można mnożyć. Prościej powiedzieć – dzieli ich wszystko.

Krecie sprawy

1. No, dobra, ale czy znam jakichś pisarzy izraelskich? Czy kiedykolwiek czytałem? Nie licząc Amoza Oza, którego niekoniecznie znam, ale o którym dużo słyszałem. Słyszałem, ponieważ jest jednym z tych autorów, którzy są wiecznymi kandydatami do Literackiej Nagrody Nobla. A czytałem jedynie dwie jego książki, "To samo morze" oraz "Aż do śmierci" i obie mi się nie podobały. Kogo jeszcze czytałem? Przychodzi mi na myśl Jehuda Amichaj, Natan Zach i Jakow Besler, ale oni są poetami, więc to się nie liczy. Może Miriam Akavia. Może Ida Fink. Może Avigdor Dagan. Jak sobie przypominam książki tych autorów, to już wiem, dlaczego nie przepadam za prozą izraelską.

Co to za miłość?

1. Są książki, których nie da się przełożyć na obrazy. Są książki, wobec których kino jest bezsilne. Są książki należące do kanonu Wielkiej Literatury Światowej, których adaptacje nie zostają automatycznie wliczone do kanonu Wielkiej Kinematografii Światowej. Są książki, które na dużym ekranie tracą cała swoją magię. Gdybym miał, tak na szybko z głowy, wymienić jeden film, będący adaptacją, który jest równie dobry co książka, to powiedziałbym...

Niemiła

1. Kilka tygodni temu ktoś napisał do mnie i poprosił, pewnie z racji tego, że zdarza mi się czasem czytać, abym polecił mu jakąś książkę. Zapytałem jakiego rodzaju, miałem na myśli czy powieść, czy zbiór opowiadań, czy kryminał, czy może tomik wierszy. Dostałem odpowiedź, że książka ma być miła. Nie bardzo wiedziałem, cóż może znaczyć kategoria "miła książka". Dlatego poprosiłem o dookreślenie. Niebawem nadeszła wiadomość: - Książka miła to taka, którą czytam z przyjemnością. Kiedy po przeczytaniu ostatniej strony żałuję, że skończyłam ją czytać i nie mogę dalej tkwić w jej świecie. To również taka, która towarzyszy mi cały dzień w myślach, kiedy idę w słońcu czy w deszczu. Czasami czekam na choćby chwilę wolnego czasu, by wziąć ją do ręki. Wtedy głaszczę okładkę i napawam się najpierw jej dotykiem, potem zapachem i wreszcie słowami. Poleciłem "Na skróty" Raymonda Cartera. Książkę, która nie jest miła.

To nie jest świat dla starych ludzi?

Jakiś czas temu przeczytałam na Interii bardzo ciekawy artykuł dotyczący słów wypowiedzianych przez najstarszą osobę w gronie, które może pochwalić się Literacką Nagrodą Nobla. Ową najstarszą osobą jest oczywiście Doris Lessing. A słowa najstarszej osoby dotyczyły Sieci. Cytuję: - Internet uwiódł całe pokolenie swoją bezideowością, miałkością i pustką. I teraz pytanie - Brytyjka ma rację czy nie? Czy najstarsza osoba (i nie mam tu konkretnie na myśli Lessing) "nie trawi" młodego Internetu tylko i wyłącznie dlatego, że cechuje go młodość i innowacyjność, czy może wiek nie ma tu najmniejszego znaczenia?

Zbuk?

1. Niecałe dwa miesiące temu znany, poznański poeta – Edward Pasewicz – objawił się jako prozaik. Nie dość, że opublikował powieść, to na dokładkę jest to mroczny kryminał. Dla tych, którzy znają i śledzą twórczość autora "Śmierci w darkroomie", książka ta nie jest specjalnym zaskoczeniem. Przecież już kilka lat temu Pasewicz drukował w pismach literackich fragmenty swojej pierwszej, nie wydanej zresztą – niestety?, powieści, która nosiła tytuł "Teś". Jednak dla większości czytelników do 18 października bieżącego roku, pozostawał on autorem takich tomików poetyckich, jak m.in.: "Dolna Wilda", "Wiersze dla Róży Filipowicz" i "Henry Berryman Pięśni".

Jak antenka, drogi kolego?

Jive. To on jest odpowiedzialny za to, że dziś boli mnie każdy mięsień. Nawet palce u rąk! Co już jest, należy przyznać, nie lada wyczynem. W każdą środę uczęszczam na "regionalny taniec z gwiazdami". Uproszczając - kurs tańca w Akademii Ruchu. Poszłam tylko i wyłącznie po to, by zacząć odróżniać nogi. Żeby wiedzieć, że lewa to lewa, prawa to prawa i ludzie są tak skonstruowani, że mają po jednej lewej i po jednej prawej nodze. Nie po dwie lewe. Wieczorem nie trzeba było mnie reanimować. Jakimś cudem dychałam jak należy. W nocy wciąż dudniły mi w głowie słowa instruktora : - Jeszcze raz. Tym razem na maksa. Dziś... Oj, drogi kolego!