Jesteś moją kofeiną

Napisałam kilka słów autorce X. Owa autorka X odpisała mi szybko, miło i zawarła tam pewne zdanie: "Jesteś moją kofeiną". A że rozmawiałyśmy o tytułach w szerokim wachlarzu zwanym Kulturą, tak mnie to jakoś natchnęło. Śpieszę z wyjaśnieniem, że autorka X nie uważa mnie za swoją kofeinę. Gdyby tak było, mąż autorki X oderwałby jej głowę, a mój przyszły mąż najpierw by mnie oskalpował, a później poszedł w długą. Zatem podkreślam raz jeszcze - autorka X napisała sobie te trzy słowa ot tak. I już. Sprawa wyjaśniona. Będzie o uzależnieniach.

Dwie piątki dla Pilcha

Jerzy Pilch. Jedni stoją za nim murem, drudzy granatami rozbijają wszystko, co jest wokół i ze snajperskim okiem strzelają prosto w głowę. Taki los, można by rzec. Jedni szepczą: - Jerzy, jesteś boski. Drudzy krzyczą: - Giń, przepadnij siło nieczysta! Jak to jest, że przeciwnicy zawsze są głośniejsi? Stanie taki jeden i drze paszczę. Jest jeszcze gorzej, gdy ją drze, a nigdy oczu swoich, jak podkreśla, nie skalał wydrukowanymi słowami JP. Ale i w pierszej grupie są potworki - twierdzą, że uwielbiają, że jego twórczość powinno się nagradzać, czym się tylko da, że to, że tamto, ajajaj, ojejejej. A która książka Panu najbardziej się podobała, skoro taki wielki fan z Pana? - pytam, gdyż przypadek z życia wzięty. I odpowiedź: - "Narty Ojca Świętego". Choć czytałem też tę książkę "Miasto... coś tam".

OMG...LOL...HARRY POTTER

(Dla tych, którzy nie rozeznają się szczególnie w internetowej nowomowie, skrót „OMG” oznacza „Oh My God”, czyli w wolnym tłumaczeniu „O Boże”, „LOL”, zaś „Laughing Out Loud”, czyli na podobnej zasadzie „Zaśmiewa się do Rozpuku”. Oba, jakże skomplikowane terminy padają najczęściej z ust, a raczej klawiatury, wszelakiej maści, zachodnich, nastoletnich i nie tylko, forumowiczów, ircowiczów, itd. itd.)

Rozgrzeszamy Organizatora 52. MTK - Ars Polonę

Pani K. pisała w poprzednim felietonie o skłonności Organizatora 52. Międzynarodowych Targów Książki do nieograniczonego fundowania stomatologicznych usprawnień czytelnikom zauroczonym stoiskiem Gościa Honorowego - Ukrainy. Okazuje się jednak, że gdyby przyszło co do czego, to wcale nie Ars Polona odpowiedziałaby za szkody spowodowane felernym podestem.

C jak cymbałki

Prezenty. To motyw przewodni dzisiejszej pisaniny. Otóż prezenty bywają zmorą wielu ludzi, którzy dostają zaproszenie na biesiadę, na której ma rozbrzmiewać chóralne, i na ogół koszmarne, "Sto lat". Pobiesiadować jest bardzo miło, trzeba jednak organizatorowi owego spotkania coś podarować. I tu pojawiają się schody. Oprócz stałego ekwipunku należałoby zabłysnąć czymś wyjątkowym. Wyjątkowych rzeczy jest jednak mało. Rwiemy włosy, pobudzamy do życia szare komórki, dostajemy dreszczy, mamy rozstrój żołądka, a prezentu... niet! Dlatego, aby uniknąć oddziału psychiatrycznego, moimi "wyjątkowymi" prezentami są zawsze książki i płyty. Niestety ostatnio wytknięto mi elementarny brak wiedzy.

Uwielbiam Polskę

Jesteśmy na wczasach w tych mazurskich lasach, w promieniach słonecznych opalamy się... A teraz wersja mniej optymistyczna – jesteśmy na wczasach w nadbałtyckich lasach, w strugach deszczu moknąć, cóż tu więcej począć... Urlop. Człowiek marzy o nim przez cały rok. Kilka dni, może tydzień, spokój, cisza, spanie do X, siedzenie do Y. Ach, któż z nas o tym nie marzy? I ja, naiwna, też marzyłam. Ba, marzę nadal.

Wizualizacja poszła w otchłań krzemowej ziemi niczyjej

Nie znam się na komputerach. Dziwne, gdy spojrzy się na to, że kiedyś tam w życiu miałam epizod (dość długi jak na epizod, bo trwający aż cztery lata) polegający na uczęszczaniu do liceum i klasy biologiczno-informatycznej (i też wiem – dziwny był to profil; jeszcze dziwniejsze to, że nie zostałam ani biologiem, ani informatykiem). Nie znam się na komputerach jak typowa baba na samochodach (bez plucia mi w twarz kobiety! też jestem kierowcą). Typowa baba siada do auta i ma jechać. Typowa baba ma usiąść przed ekranem komputera i wszystko ma działać.

Targi w Warszawie fundują złote zęby

W Warszawie trwają Międzynarodowe Targi Książki. Ochy, achy, jakże pięknie! Pałac Kultury i Nauki stoi dumnie, a w jego wnętrzu rój ludzkich pszczół. W tę i we w tę, lewo, prawo, góra, dół. Tysiące książek, tysiące ludzi. Święto jakich mało.