Kiedy dowiedziałam się, że Piotr Rowicki pisze kolejną książkę dla dzieci, ucieszyłam się wielce. Poprzednia – "Przygody Hektora", trafiła i do mojego serca, i do serca mojej córki. Bardziej jednak niż tekstu pragnęłam ilustracji Dymitra Kuźmenko (a przeważnie jest przecież odwrotnie). Wystarczyła mi okładka "Aurelki". Wpadłam po uszy.
Do tego, że współczesna powieść anglojęzyczna wprowadza literaturę w nowe wymiary, zdążyliśmy się przyzwyczaić. A powieść Debry Ginsberg "Ślepe posłuszeństwo" nie tylko to potwierdza, ale przede wszystkim okazuje się prawdziwym rekwizytorium ponowoczesnej powieści z elementami postkolonializmu.
Rozrachunku z polskością dokonywano już w literaturze wielokrotnie, zarówno z perspektywy wewnętrznej, jak i zewnętrznej (emigracyjnej). "Dom" Piotra Ibrahima Kalwasa będzie w tej nieustannie toczącej się debacie na temat różnych aspektów naszej narodowej kondycji głosem ciekawym, bo pochodzącym od Polaka, który przeszedł na islam i zakorzenił się w odległych nam kulturowo i społecznie warunkach.
Zacznę od anegdoty. Należę do osób, które naturalny kolor włosów straciły dość wcześnie. Od czasu do czasu farbuję włosy, ale zdarza się i tak, że nie robię nic i mam wtedy widoczne siwe pasma. Latem, pewien znajomy szukając przykładów kobiet, które nie farbują siwizny, ad hoc przywołał Manuelę Gretkowską. Jednak – Gretkowska Gretkowską – odpowiedziałam. – Ja jestem bardziej w typie Susan Sontag.
Piotr Wierzbicki (rocznik 1935) ma wiele pisarskich oblicz. Realizował się jako publicysta polityczny, interesowała go tematyka z pogranicza socjologii i idei ("Traktat o gnidach"), odkrywał w sobie egzystencjalistę ("Zapis świata"), wreszcie, od debiutu we "Współczesności" po publikowane w "Gazecie Wyborczej" felietony – prawi o muzyce poważnej.
Nie pytaj mnie dlaczego jestem z nią / Nie pytaj mnie dlaczego z inną nie / nie pytaj mnie dlaczego myślę że / że nie ma dla mnie innych miejsc / nie pytaj mnie co ciągle widzę w niej / nie pytaj mnie dlaczego w innej nie / nie pytaj mnie dlaczego ciągle chcę / zasypiać w niej i budzić się
"Miasto Odorków" - przyznaję szczerze, gdyby nie dwa plusy (AMEA wypuściła książkę na rynek; wydała w serii "Widokówki" – pierwsza z cyklu była "Kamieniczka" Edyty Szałek), być może nigdy nie sięgnęłabym po ten zbiór opowiadań. Owszem, nazwisko autora gdzieś daleko obijało się w mojej pamięci, ale czy kiedykolwiek tekst Dziechciarza przeczytałam? Nie pamiętam. Dochodząc do sedna – przy "Mieście Odorków" mogę powiedzieć: - Tak.
Przez tych kilka dni urlopu świąteczno-noworocznego w zupełności pozapominałam o napisaniu kilku recenzji. Zabrałam się więc szybko za robotę i oto pierwsza z nich – najnowsza (rzecz oczywista – wydana, gdyż kolejna leży pod czułym okiem autorki) powieść Danuty Noszczyńskiej. Te słowa będą o niej. Co tym razem zafundowała nam pisarka? Kolejną książkę o kobietach i poszukiwaniu miłości? Ano tak…
