W pierwszej kolejności należy pochwalić autora "Fabryki frajerów" za umiejętność łączenia literatury popularnej i rozliczeniowej. Retrospektywna opowieść o nauce w liceum wojskowym tętni fabularnym życiem niezależnie od tego, czy Beśka porusza się na gruncie prozy inicjacyjnej, czy też uderza w rozrachunkową nutę. "Fabrykę frajerów" ożywiają nieustannie anegdoty…
Od bardzo dawna nie byłam aż tak przekonana, by wyrwana w nocy i postawiona przy ścianie z nożem na gardle, powiedzieć: "Genialna!"."Droga Cienia" - debiut Brenta Weeksa, z przyjemnością uznaję za jeden z najlepszych tego roku (oczywiście w Polsce; w USA ukazał się pod koniec zeszłego roku). Rzec: "Warta przeczytania"? Nie. Tutaj mogą paść jedynie takie słowa: "Koniecznie musicie przeczytać!".
Był "Mój własny diabeł" i "Błędny krąg". Teraz nadszedł czas na "Przebierańców". Oto trzecia część z cyklu o egzorcyście Felixie Castorze (autor do tej pory napisał pięć tomów; kiedy kolejne w Polsce?; niestety nie wiem). Trzecia i kolejna, którą można czytać bez znajomości poprzednich. "Przebierańcy"… Doskonały tytuł i za to ogromne brawa dla tłumaczki Pauliny Braiter (tytuł w oryginale "Dead Men’s Boots").
Żadnej litości dla wroga. Litość jest oznaką słabości. (…) Chorych trzeba oddzielić od zdrowych. Kretyni, karły, Żydzi, degeneraci: wyeliminować ich, to naprawić błąd natury. Wystarczyły mi te zdania, by zainteresować się najnowszą książką Grzegorza Gortata. Jeśli dla was słów jest za mało, czytajcie dalej.
Alan Campbell dał czytelnikom bardzo dobrą trylogię Kodeksu DeepGate, czyli: "Noc Blizn", "Żelaznego Anioła" i "Boga Zegarów". Po przeczytaniu pierwszego tomu, czekałam z niecierpliwością na drugi. Niestety nieco się zawiodłam. Mimo wszystko gorączkowo wyczekiwałam kolejnej książki. Ukazała się, spojrzałam na nią i ponownie pociągnęło mnie lekko w stronę na nie.
Debiutancka powieść Małgorzaty Rejmer to literacki portret społecznych wykolejeńców umiejscowiony w warszawskich realiach. Autorka kreśli sylwetki bohaterów w brawurowy sposób - eksponuje patologie, brzydotę, ograniczenie i prymitywizm, odwołując się przy tym często do turpizmu.
Życie to śmiertelnie niebezpieczny żart – zdaje się mówić Jakobe Mansztajn w debiutanckim tomiku "Wiedeński high life". Prowadzi nas w świat mnożących się pytań, nieustannego, przedśmiertnego reisefieber, onirycznych zapisków. Autor uporczywie szuka własnego języka.
Tytuł tej książki jest w zasadzie mylący, bo Watała pisze nie tylko o przypadkach dekapitacji koronowanych głów czy egzekucji osób wpływowych, szlachetnie urodzonych, ale w swoim gawędziarskim amoku nie stroni od opowiadania o nimfomanii (mimo że napisała o tym osobną pozycję!) czy kazirodztwie, o dworskich okropieństwach i w zasadzie wszystkim, co akurat przyjdzie jej w danym momencie do głowy.
