Poradniki są dość specyficzne. I specyficzne też jest pisanie o nich. Jeśli potrzebuję pomocy i uważam, że w książce wyłożona zostanie kawa na ławę, a ja dzięki temu odzyskam równowagę i jednocześnie uzyskam arsenał środków do poprawy buty, tak, wtedy poradnik może porazić swoją skutecznością. Co jednak, jeśli tego nie potrzebuję? Przykład: "Jak posługiwać się pilotem?". Hm… Mam go, znam tajniki wszelkich klawiszy. Poradnik niepotrzebny.
Joanna Fabicka należny już do tego gremium pisarzy, którzy są rozpoznawalni przez coraz większą rzeszę czytelników. Jej debiutancki tom prozy - "Szalone życie Rudolfa", odniósł spektakularny sukces na rodzimym rynku wydawniczym. Historia Rudolfa Gąbczaka, który tańczy w balecie i goli sobie nogi rozbawiła mnie do łez. Kolejne tomy opisują przypadki dysfunkcyjnej familii, której członkiem jest tytułowy bohater. "Idę w tango" to kolejna rzecz, która wyszła spod pióra komediantki polskiej prozy współczesnej.
Dziesięciolatkowie z praskich i nowohuckich szkół spisali wymyślone przez siebie legendy o dzielnicy, w której żyją. "Nowe legendy miejskie" to rzecz, która ukazała się nakładem ha!artowskiej oficyny wiosną tego roku. Teksty zawarte w zbiorze są bardzo dziewicze, nie przesiąknięte wiedzą o złej reputacji tych terenów...
Jesień obfituje nam w bardzo dobre książki. Na dodatek naszych rodzimych autorów, radość zatem tym większa. Jeszcze nie tak dawno zachwycałam się "Gestami" Ignacego Karpowicza, a tu już zaatakował kolejny niezwykle zdolny autor – Wojciech Kuczok. Jego "Senność" zaczęłam czytać po czwartej w nocy. Zaczęłam czytać i nie mogłam przestać.
Odkąd przeczytałam "Panterę w piwnicy", Amos Oz jest mi półbogiem. Ideałem współczesnego pisarza-intelektualisty, który żyje, bo pracuje ze słowami. I tak dzień w dzień. Kiedyś powiedział, że prozaicy – w przeciwieństwie do poetów - nie wiodą fascynującego życia. Większość czasu spędzają w domu, w samotności, pisząc. Wyobrażam sobie zatem, jak mój półbóg siedzi przy biurku i czeka na słowa. Na odpowiednie słowa. Potem czeka na swoich bohaterów. Wymyśla ich cierpliwie. A potem pisze, pisze, pisze...
Rosyjski talent na miarę Neila Gaimana - tak określono Ekaterinę Sedię, debiutującą autorkę fantasy. Kobietę, która przez sporą część swojego życia mieszkała w Moskwie i choć teraz otaczająca ją rzeczywistość brzmi "krajobraz New Jersey", nie zapomniała o swoich korzeniach. „Tajemna historia Moskwy” to proza z rosyjskim akcentem (jak napisano w "Kirkus Reviews"). I właśnie dzięki temu - proza tak bardzo interesująca.
Któż z nas nie sięgał w czasach dzieciństwa po powieści kanadyjskiej pisarki Lucy Maud Montgomery? Wielu, dzięki przygodom stworzonych przez nią bohaterek, przeżywało pierwsze doświadczenia literackie. Od ponad stu lat towarzyszy nam archetyp rudowłosej i nieco zadziornej romantyczki, która przejawiała swą krnąbrność dokuczając ciotce Maryli Cuthbert. Po lektury z cyklu "Ania z Zielonego Wzgórza" sięgają zarówno nastolatki, które chcą poczytać o bufiastych sukienkach, kąpielach wśród nenufary, jak i chłopcy zafascynowani pomysłami swoich rówieśników...
Bardzo pozytywnie podeszłam do lektury opowieści o Bauchelainie i Korbalu Broachu, czyli Malzańskiej Księgi Poległych. Mały format, sto pięćdziesiąt stron… Książeczka na jeden wieczór. Po tomiskach, które przechodziły przez moje dłonie i miliardach liter biegnących przed oczyma, propozycja Stevena Eriksona wydawała się w sam raz na odpoczynek. I co? I "nico".
