Lubię książki Gaimana. Ma niezwykłą łatwość oprowadzania czytelnika po swoim własnym, stworzonym świecie. To słynny i doceniany pisarz, zarówno przez krytyków, czytelników, jak i członków jury przeróżnych literackich nagród. Można stwierdzić, że nie potrzebuje reklamy, pochwał. Nazwisko broni się samo. Napisał jednak "Księgę cmentarną", pierwszą książkę dla młodzieży po fenomenalnej "Karolinie". Czy wyszło mu to na zdrowie?
Czekałam na tę książkę z ogromną niecierpliwością. Czekałam, choć jej treść znałam dużo, dużo wcześniej. Mimo wszystko chciałam zanurzyć się w "Gesty" raz jeszcze. Raz jeszcze je poznać i odkryć. Raz jeszcze się nad nimi zastanowić. Z tą małą różnicą, że tym razem miały mieć formę typowej książki z wszelką gamą doznań wizualnych, węchowych (tak, wącham kartki; lubię ich zapach), dotykowych. Jeśli oczekujecie, że Karpowicza tutaj zdeptam, opluję i będę krzyczeć: "Ależ szmatławiec! Dno!", dajcie sobie spokój. Nie czytajcie tych słów. Szkoda waszego czasu.
Ingę Iwasiów kojarzymy przede wszystkim z działalnością feministyczną. Wykładowczyni szczecińskiej alma mater w pełni poświęciła się pracy na rzecz równouprawnienia i poprawy doli kobiet. Takie feministyczne nastawianie zdecydowanie dominuje w całej twórczości literatki. Na dobrą sprawę Iwasiów powinniśmy raczej określać mianem publicystki, badaczki współczesnej kultury i tożsamości, ale kilka dni temu w oficynie Świat Książki pojawiła się jej druga, po wydanych w 2005 roku "Smakach i dotykach", beletrystyka pod tytułem "Bambino".
Z Manuelą Gretkowską dzieli mnie całkiem sporo. Łączy też niejedno, na przykład taki drobny, acz znaczący fakt, który lubię głośno przytaczać - otóż, urodziłyśmy się tego samego dnia. Jednak to nie data urodzin, ale ciekawość sprawiła, że przeczytałam "Obywatelkę". Po prostu byłam ciekawa 40-letniej Manueli Gretkowskiej. Pisarki, która ma za sobą etap "Polki" i "Europejki", i która na pewno przestała już być "tą" skandalistką od "Szamanki".
Wzruszają mnie historie o małych dziewczynkach. Głównie, gdy bohaterki cechuje rezolutność, błyskotliwość i pasja. Taką osobliwością jest tytułowa bohaterka powieści "Ruta Tanennbaum" chorwackiego pisarza Miljenko Jergovicia. Wykreowana przezeń postać ma oczywiście swój historyczny pierwowzór. Co ujmuje nas w Rucie? Bezpretensjonalność, dziecięca ufność, radość życia. Niestety wszystkie te cechy rozwinęły się u dziecka, które urodziło się w bardzo złym momencie historii swojego kraju...
czytaj więcej...
Najnowsza książka laureata Paszportu Polityki 2006 to opasły, bo ponad 420 stronicowy tom, na który składają się cztery minipowieści. "Balzakiana" - tak nazywa się ostatnia rzecz Jacka Dehnela, wyrosła z zainteresowań pisarza twórczością francuskiego mistrza pióra – Honoriusza Balzaca. Lektura "Komedii ludzkiej" sprawiła, że nadwiślański literat postanowił uwspółcześnić niektóre motywy z dwudziestowiecznego cyklu powieściowego. Od razu przyznam się, że moja znajomość prozy Balzaca ogranicza się tylko i wyłącznie do jego najpopularniejszej powieści, czyli "Ojca Goriot", więc odczytałem opowieści Dehnela na trochę innej płaszczyźnie.
Najnowszą powieść Christopher Moore zadedykował swoim czytelnikom. Na ich prośbę – jak podkreślił. To już powinno dać do myślenia i być najlepszą z możliwych rekomendacji. Skoro czytelnicy proszą autora, aby napisał dalsze dzieje jednej ze swych historii, oznacza to, że coś musiało w niej być. Coś, co sprawiło, że stając w zwartym szeregu, jęczeli "Jeszcze!". Jak "jeszcze" to "jeszcze". Moore posłuchał, a my – fani jego nietuzinkowego humoru, otrzymaliśmy krwiopijczą opowieść.
Kiedy Virginia Woolf zasiadała do pisania swojej ostatniej powieści "Między aktami" nad Londynem trwały bombardowania. Nie przeszkadzało to doświadczonej, nieco introwertycznej literatce w kreśleniu kolejnego arcydzieła. Podczas, gdy za oknem rozgrywały się iście dantejskie sceny, brytyjska pisarka tworzyła liryczną i melancholijną prozę. Możemy tylko suponować, że proces twórczy traktowała jako swego rodzaju eskapizm, ucieczkę od codziennych problemów.
