Jak będąc kobietą w dowolnym wieku zepsuć życie sobie i innym – Hanka Lemańska
Z wielkim wstydem przyznaję – tę publikacje miałam na półce od jakiegoś czasu. I od jakiegoś czasu myślałam: "Przeczytam to, to i jeszcze to, a później zabiorę się za Lemańską". I wszystko trwało. Aż pewnego dnia zszokowała mnie informacja – Hanka Lemańska nie żyje. Z jeszcze większym wstydem wreszcie otrzepałam ten poradnik dla początkujących z kurzu i zabrałam się za czytanie. U Chmielewskiej było – Im dalej w las, tym większy kryminał. Tutaj – Im dalej w las, tym zepsucie większe. Wstyd minął.
Za kilka dni odbędzie się premiera "Sprzysiężenia Czerwonego Wilka". Jestem po lekturze. Miałam tę przyjemność poznania książki wcześniej. Tak, przyjemność. Zapowiadało się dobrze od samego początku – zachodni krytycy wskazywali na wpływ Scotta Lyncha. I choć w tym przypadku muszę stwierdzić, że nieco na wyrost (nie ten humor, nie te tempo akcji), to mimo wszystko powieść rzeczywiście można nazwać "świeżym powiewem".
Już sam tytuł zachęca, by sięgnąć po tę książkę. Poza tym: nazwisko autorki. Susanna Kaysen zasłynęła z autobiograficznej książki "Przerwana lekcja muzyki", która w 1999 r. została sfilmowana. Teraz osobom o wysokim poziomie empatii trudno będzie przebrnąć przez "Aparat, który dała mi matka". Wiadomo – łatwe wczuwanie się w sytuację drugiej osoby (tu: osoby cierpiącej i szukającej bezskutecznie pomocy) bywa wyczerpujące psychicznie. Z drugiej strony – czy ktoś pozbawiony empatii zrozumie Susannę? Kobietę, którą boli pochwa?
Przyznam, że dość niecierpliwie czekałam na "Klub samobójców" Daniela Koziarskiego. Po „Socjopatach” miała nadejść chwila prawdy – czy autor jest w stanie napisać coś ciekawego, coś intrygującego, coś wciągającego, coś, co nie będzie tylko komedią pomyłek Tomasza Płachty? Odpowiedź krótka – jest w stanie. Odpowiedź
Ostatnio w pewnym programie kulturalnym zasłyszałem opinię, że ludzie zajmujący się szeroko pojętą literaturą są zwykle nie nazbyt urodziwi i niereprezentacyjny wygląd starają się zrekompensować wiedzą. Pojęcie to funkcjonuje w umysłach wielu dyletantów, którzy znają środowisko literatów jedynie z opowieści i posiłkują się krzywdzącymi i jak najbardziej nieuzasadnionymi głosami. Egzemplifikacją wygłoszonej przeze mnie tezy jest powieść albańskiej pisarki Orneli Vorpsi...
Lubię prozę Jerzego Pilcha. Wie o tym każdy, kto zna mnie choć w stopniu minimalnym. I oczywiście, gdy tylko "Marsz Polonia", najnowsza książka autora, miała się pojawić na rynku, szalałam w sposób niewyobrażalny. Otrzymałam ją jeszcze przed premierą. Szczęśliwa odgięłam okładkę, pierwszą stronę, drugą, trzecią, czwartą i wreszcie zaczęłam czytać. Pochłonęłam zadrukowaną stronicę, choć wystarczyło by tylko pierwsze zdanie: - W Imię Ojca i Syna, i Ducha Opowieści, Amen. Wszyscy, którzy kochają pierwsze zdania, łącznie z Jerzym Pilchem, wiedzą, jak wielkie to ma znaczenie.
Pierwszą rzeczą, która uderzyła mnie, gdy wziąłem do ręki książkę "Chłopak czy dziewczyna", był fakt, że napisana została przez dwie osoby. Niby nic nowego, przecież takie zabiegi dokonywane były również w polskiej literaturze, choćby książka "188 dni i nocy" pióra Wiśniewskiego i Domagalik, a jednak zafrapowało mnie to dość mocno. Po raz pierwszy powieść ta ukazała się w brytyjskiej oficynie kilka lat temu. Redaktor wydawnictwa zaprosił dwoje sprawnie władających piórem pisarzy do wymyślonego przez siebie projektu powieści dwugłosowej, która traktuje o zachwianiach tożsamości. Autorzy łyknęli bakcyla i uznali, że w ich pracy przynajmniej rodzaj gramatyczny pozostanie poprawny.
Kilka razy w życiu próbowałam pisać dziennik. Zakupiłam w tym celu nie jeden specjalny kajecik. Obiecywałam sobie, że rano, wieczorem lub w ciągu dnia będę starannie spisywać wrażenia i spostrzeżenia, by w ten sposób zatrzymać mijające chwile. Nie udało się. Dość szybko zrozumiałam, że pisanie dziennika jest cholernie trudnym zajęciem. 
