Zabrałam się za czytanie tej książki z nastawieniem – to będzie komedia. Uważam jednak, że takim mianem nie powinna zostać nazwana. Parodia – tak. Zaraz się rzuci na mnie tłum z okrzykiem "Parodia to komedia". Może i tak. Zależy, kto i jak na to patrzy. Skoro jednak istnieje rozróżnienie typu: komedia – komedia romantyczna, ja daję: komedia – parodia. I teraz – to dobrze, czy źle, że "Szyfr Jana Matejki 2" należy do drugiego worka?
Okładka najnowszej powieści Margaret Atwood – światowej klasy kanadyjskiej pisarki, może wywoływać masochistyczne skojarzenia. Oto na czarnym tle ukazana zostaje kobieta pokazująca swój biust. Niestety nie jesteśmy w stanie zauważyć, czy jest ona w jakiś sposób zażenowana zaistniałą sytuacją, ponieważ twarz zasłonięto czarną, marszczoną pończochą. Obraz ten wywołuje współczucie i grozę. Mierzi nas bezsilność kobiety, którą ktoś, nie wiedzieć czemu, naraził na śmieszność. Możemy się tylko domyślać, że lewa ręka, której udało się uchwycić kawałek czarnego materiału, za chwilę rozwinie chustę.
Do Haliny Pawlowskiej mam szczególny sentyment. Może wyda się to dziwne, ponieważ nie pisze ona o rzeczach bliskich mojemu sercu, ale pamięć o autorce wiąże się z czymś innym. Otóż powieść "Zdesperowane kobiety, postępują desperacko", którą debiutowała w lutym 2005 roku na polskim gruncie, w pewnym sensie rozsławiła cenioną przeze mnie Serię z Miotłą. Moim zdaniem czeska prozaiczka doskonale licuje z ideą, która przyświecała pomysłodawcom tej linii wydawniczej. W jej powieściach przewijają się głównie kobiety, które muszą pokonywać mnóstwo problemów życia codziennego, wychodząc z nich z podniesioną głową.
Od wydania tej książki minęło kilka ładnych miesięcy, ale jej klimat wciąż do mnie powraca. Postanowiłam więc, raz jeszcze zatrzymać się nad "Chłopięcymi latami". Mimo że obok, już od jakiegoś czasu, leży i czeka "Młodość", czyli kontynuacja "Chłopięcych lat", to jednak pierwsza część autobiografii Johna Maxwella Coetzeego wciąż domaga się "doczytania". Zastanawiam się, co ta książka ma w sobie takiego, że co jakiś czas przypomina mi o sobie. Czy chodzi wyłącznie o biografię sławnego pisarza? Nie. Z pewnością tym, co mnie przyciąga, jest przede wszystkim tematyka: dzieciństwo.
Herta Muller – obecnie jedna z najbardziej popularnych pisarek niemieckojęzycznych na starym kontynencie, przyzwyczaiła swoich czytelników do nasyconych metaforycznymi chwytami powieści. Chyba na zawsze pozostanie w mojej pamięci jedna z pierwszych, przetłumaczonych na nasz język powieści jej autorstwa, czyli "Człowiek jest tylko bażantem na tym świecie". Pisarka posiłkując się językiem ezopowym utkała bardzo przewrotną i bolesną opowieść o życiu w państwie terroru.
W świadomości wielu z nas zakorzeniły się nazwiska osób, które jednoznacznie kojarzą się z postępem ideowym. Z pewnością do tego grona należy jedna z najsłynniejszych polskich reformatorek życia społecznego – Agnieszka Graff. Feministka, tłumaczka, zadebiutowała kilka lat temu rewolucyjnym zbiorkiem wykładów pod tytułem "Świat bez kobiet, czyli płeć w życiu publicznym". Książka ta wyrosła z zainteresowania autorki sprawą kobiet, które jej zdaniem nie są traktowane jako pełnoprawne obywatelki naszego kraju. Oczywiście buntownicze nastawienie sprawiło, że Agnieszka Graff usilnie zgłębiała tę problematykę, czego dowodem jest szereg esejów, referatów i okazjonalnych wstąpień.
"Matki" Teodory Dimowej przeczytałam dość dawno temu. Książka wywołała wiele emocji. Zastanawiałam się, co zrobić? Usiąść po zamknięciu okładki i natychmiast pisać? A może wręcz przeciwnie – odczekać. Jak widać, decyzja wiązała się z drugim rozwiązaniem. Od wielu dni myślę jednak tylko i wyłącznie o niej. Najpierw robiłam to każdego dnia, następnie co kilka. A wszystko łączyło się z jednym wydarzeniem – Mistrzostwa Piłki Nożnej Euro 2008. Dziwne? Wręcz przeciwnie.
Książka, nad którą PL objęła patronat medialny. Książka, nad którą warto było się zatrzymać. Książka, po którą warto było się skusić. I nie, nie dlatego padają te słowa, "bo tak trzeba", bo pojawił się owy patronat. PL dostała taka propozycję. Wahań nie było. Nie napiszę jednak, że to mistrzostwo świata. Nie napiszę, idąc za przykładem z okładki, że to powieść przeznaczona dla miłośników "Dziecka Rosemary" i "Kodu Leonarda da Vinci". Nie napiszę, bo nie byłoby to zgodne z prawdą. Niestety, bądź stety.
