Jak z Mrożka, czyli 152 strony świeżego spojrzenia

kzarecka

2007-10-01

Polak dzisiejszy, a to wiem od polskich felietonistów właśnie, cierpi na utratę czy też nadwątlenie tożsamości. W tym mi brat! Ja również na to cierpię, choć z innych niż on powodów. Ja także już nie wiem, kim jestem i jakie jest moje miejsce w kosmosie, nie wiem nawet, czy kosmos jeszcze istnieje i podejrzewam czasami, że już tylko chaos nami rządzi. Więc pisząc tylko o sobie, nie dla żadnego samorozkochania, lecz po prostu dlatego, że na niczym innym już się nie znam, być może będę mógł się podłączyć do ogólnej, społecznej rozterki. Pokrótce – zbiór felietonów Sławomira Mrożka zatytułowany "Uwagi osobiste" już w sprzedaży.

O książce – Teksty pozbawione, charakterystycznej dla felietonów, doraźności, komentujące nie tyle bieżące wydarzenia, co stan ducha Polaków. Jak się jednak okazuje, komentarze tego jednego z najpopularniejszych twórców wciąż są aktualne.
Po trzydziestu trzech latach emigracji Sławomir Mrożek powrócił do Polski. I od razu zaproponowano mu stały felieton w "Gazecie Wyborczej". Podjął się tego zadania, choć sam twierdził: - Felietonista powinien być wprowadzony w sprawy swego kraju i tego świata, a nawet wiedzieć o nich więcej niż jego czytelnicy, inaczej nie opłaca się czytać jego felietonów. Tymczasem ze mną jest odwrotnie, to znaczy: każdy czytelnik wie o Polsce więcej niż ja, a moja publicystyczna wiedza o świecie współczesnym też stała się nietęga. (Dziennik powrotu – Kto i o czym). Mimo wszystko przez kolejne pięć lat czytelnicy z niecierpliwością czekali na jego kolejne felietony.

Fragment
Nikt na mnie nie zwraca uwagi, więc żeby się wyróżnić, postanowiłem przepłynąć Atlantyk w balii. Mam taką starą balię w piwnicy, już nieużywaną, bo teraz pierze się bieliznę w pralce automatycznej. Na Atlantyk będzie w sam raz. Należało tylko przestudiować prądy morskie i kierunki wiatrów, będę na nie zdany, gdyż balia nie ma własnego napędu, a chciałem, żeby mnie zniosło do Nowego Jorku, gdzie telewizja jest najbardziej rozwinięta.
Studiuję więc, a tu w naszej telewizji wiadomoość, że jakaś bratnia dusza zamierza przepłynąć Atlantyk w wannie. Strapiłem się, bo konkurencja, ale i ucieszyłem, bo się okazało, że wcale nie trzeba przepływać Atlantyku. Wystarczy ogłosić w mediach, że się przepłynie, i pewien rozgłos już jest.
Dzwonię do telewizji i opowiadam im o moim projekcie. To interesujące, powiadają, zaraz przyjedziemy z kamerą. Przyjechali.
- Gdzie jest ta balia?
- W piwnicy.
- To proszę ją przynieść na górę.
- A po co?
- Bo chcemy ją sfilmować.
- Jak było o wannie, to wanny nie było, a wiadomość była.
- O wannie robili amatorzy. My jesteśmy telewizją profesjonalną i robimy o balii.
Zszedłem do piwnicy, gdzie stwierdziłem, że balia się rozeschła,
zostały z niej tylko luźne klepki. Pozbierałem je i zaniosłem na górę.
- To ma być balia?
- Rozeschła się. Ale klepki są prawdziwe.
- Pan chyba żartuje

I odjechali.
Mieli rację. Na podstawie klepek żaden telewidz nie uwierzy w balię, natomiast na podstawie balii uwierzy we wszystko. To byli prawdziwi profesjonaliści.