Rebelia starców - Uważajcie!
kzarecka
2007-11-09
To opowieść o rebelii starców, którzy odważyli się sprzeciwić rzeczywistości permanentnego liftingu, by powiedzieć stanowcze: "Nie! Uważajcie, nadchodzimy!". Po pierwsze - wielkie brawa dla autora okładki - doskonała! Po drugie - wielkie brawa dla Mariusza Sieniewicza - autora książki "Rebelia". Po trzecie - poznajcie konspiracyjną grupę emerytów. Po czwarte - przeczytajcie. Po piąte - uważajcie, nadchodzą! O książce - Trzydziestotrzyletni Błażej Pindel boleśnie odczuwa terror aroganckiej kultury młodości, wpełzającej w najintymniejsze sfery życia. Świat starych ludzi jest wyszydzany i schodzi do podziemia. Pewnego dnia konspiracyjna grupa emerytów, uznawszy Pindela za "wybrańca", wykonuje nad nim mistyczny zamach siekierą. Bohater przeobraża się w zdziadziałego Kolumba i wyrusza na tajemniczą wyspę, gdzieś w zaświatach. Wyspą rządzi dyktator, Wielki Bobas, a poddani niewolniczej pracy, wyklęci staruszkowie mumifikują młodzieńcze ciała najcudowniejszych okazów zachodniej cywilizacji, od Jamesa Deana, przez Brigitte Bardot, Jima Morrisona, po dzisiejsze gwiazdy popkultury. Misją Kolumba jest wywołanie geriatrycznej rewolucji i przywrócenie "starego świata".
"Rebelia" jest fantazmatyczną, na poły liryczną, na poły groteskową podróżą człowieka przez własne przemijanie i śmierć. Sieniewicz tworzy mitologię starości, zrodzoną z buntu wobec spychania jej w sferę tabu. W dogasającej egzystencji widzi lustro najpełniejszego człowieczeństwa, przesłaniane fałszywymi mirażami hedonistycznej estetyki.
"Rebelia" jest fantazmatyczną, na poły liryczną, na poły groteskową podróżą człowieka przez własne przemijanie i śmierć. Sieniewicz tworzy mitologię starości, zrodzoną z buntu wobec spychania jej w sferę tabu. W dogasającej egzystencji widzi lustro najpełniejszego człowieczeństwa, przesłaniane fałszywymi mirażami hedonistycznej estetyki.
Fragment
Z górnej części frontonu łypało gigantyczne oko mandali. Pod nim widniała inskrypcja nieznanego autorstwa: MŁODOŚĆ JEST WIECZNA WIECZNOŚCIĄ OD NOWA – NIKT O NIEJ NIE ZAPOMNI, A KAŻDY WIERNOŚCI DOCHOWA. Do żeliwnych wrót budowli prowadziły trzy kamienne schodki, nad którymi przerzucono kładkę. Przed nią urywał się ślad platform. Kaktus spojrzał w lewo, spojrzał w prawo i nacisnąwszy wysoko umieszczoną klamkę, wyszeptał:
– No, pomóż, Błażej, do jasnej-ciasnej! Powinieneś być wyższy, jak na wyższym szczeblu stoisz.
– Ależ masz kompleks drabiny – zrewanżował się Kolumb.
Pchnęli wrota. Skrzypnęły przeraźliwie. Brrr… po prostu horror! Owionął ich mroźny chłód – większy niż w młodni. Jeszcze tylko brakuje, by wilk zawył od strony hubowego cmentarza i cień ręki z nożem przemknął po murach. Kolumb pożałował swojej ciekawości. Usłyszał muzykę organów. Ktoś grał, jednak czystość i płynność tej gry pozostawiały wiele do życzenia. Dźwięki rwały się, były płaskie, kakofoniczne, nieregularne. Właściwiej byłoby stwierdzić, że ktoś dopiero poznaje tajniki partytur, szukając bezskutecznie właściwego klucza do świata notacji akolad, chromatycznych znaków i nut. Drzwi do tej najbardziej niedostępnej ze sztuk pozostawały dla niego zamknięte.
– Spokojnie. Wielki Bobas męczy na keyboardzie Bacha. Pasję według świętego Mateusza – pośpieszył z odpowiedzią Kaktus, gdy weszli do wnętrza świątyni, tonącej we fluorescencyjnym świetle. – Nie bój nic. Poza swoim graniem niczego nie słyszy, nie widzi. Czasami podejrzewam, że jest głuchy i ślepy. Faszystowski narcyz!
Ale mina Kolumba już udowadniała popularną wśród filozofów tezę, że tylko umiejętność zdziwienia wyróżnia umysły myślące od bezmyślnych. Rozdziawił się jak świadome swej marności istnienie, przed którym wyrosło „coś” nie na człowieczą miarę ani ludzkie pojęcie… Wyobrazić sobie jednocześnie gabinety figur woskowych z całego świata to nic sobie nie wyobrazić. Ogarnąć myślą wszelkie możliwe magazyny i garderoby na kuli ziemskiej z niezliczoną ilością lal, kukieł i manekinów to ogarnąć jedynie pył własnej myśli. Wysiłkiem woli zebrać w jedno wszystkie tajne laboratoria, gdzie przy użyciu skomplikowanych chemicznych wzorów odbywa się hodowla nowoczesnego homunkulusa, to mieć moc jamochłona.
Bo oto na cokołach i na podestach, na podstawkach i postumentach, z prętami wbitymi w krocze – stały zmumifikowane ciała. Niekończący się legion ciał! Nagich i młodych.
– No, pomóż, Błażej, do jasnej-ciasnej! Powinieneś być wyższy, jak na wyższym szczeblu stoisz.
– Ależ masz kompleks drabiny – zrewanżował się Kolumb.
Pchnęli wrota. Skrzypnęły przeraźliwie. Brrr… po prostu horror! Owionął ich mroźny chłód – większy niż w młodni. Jeszcze tylko brakuje, by wilk zawył od strony hubowego cmentarza i cień ręki z nożem przemknął po murach. Kolumb pożałował swojej ciekawości. Usłyszał muzykę organów. Ktoś grał, jednak czystość i płynność tej gry pozostawiały wiele do życzenia. Dźwięki rwały się, były płaskie, kakofoniczne, nieregularne. Właściwiej byłoby stwierdzić, że ktoś dopiero poznaje tajniki partytur, szukając bezskutecznie właściwego klucza do świata notacji akolad, chromatycznych znaków i nut. Drzwi do tej najbardziej niedostępnej ze sztuk pozostawały dla niego zamknięte.
– Spokojnie. Wielki Bobas męczy na keyboardzie Bacha. Pasję według świętego Mateusza – pośpieszył z odpowiedzią Kaktus, gdy weszli do wnętrza świątyni, tonącej we fluorescencyjnym świetle. – Nie bój nic. Poza swoim graniem niczego nie słyszy, nie widzi. Czasami podejrzewam, że jest głuchy i ślepy. Faszystowski narcyz!
Ale mina Kolumba już udowadniała popularną wśród filozofów tezę, że tylko umiejętność zdziwienia wyróżnia umysły myślące od bezmyślnych. Rozdziawił się jak świadome swej marności istnienie, przed którym wyrosło „coś” nie na człowieczą miarę ani ludzkie pojęcie… Wyobrazić sobie jednocześnie gabinety figur woskowych z całego świata to nic sobie nie wyobrazić. Ogarnąć myślą wszelkie możliwe magazyny i garderoby na kuli ziemskiej z niezliczoną ilością lal, kukieł i manekinów to ogarnąć jedynie pył własnej myśli. Wysiłkiem woli zebrać w jedno wszystkie tajne laboratoria, gdzie przy użyciu skomplikowanych chemicznych wzorów odbywa się hodowla nowoczesnego homunkulusa, to mieć moc jamochłona.
Bo oto na cokołach i na podestach, na podstawkach i postumentach, z prętami wbitymi w krocze – stały zmumifikowane ciała. Niekończący się legion ciał! Nagich i młodych.
Mariusz Sieniewicz "Rebelia"; Wydawnictwo: W.A.B.; Format: 125 x 195 mm; Liczba stron: 372; Okładka: twarda; ISBN: 978-83-7414-332-5
KaHa
