Młodzi Eksperci Oceniają - Łazik i Klara
kzarecka
2007-11-13
Wszystkim dzieciom - małym i dużym... zadedykował swoją książkę "Łazik i Klara" autor - Erik Jakub Groch. Przeczytałam siedem opowieści (Dom, Kość, Sława, Smokink, Zegar, Czarodziej, Margita), a następnie udałam się z książeczką do Młodych Ekspertów. W ten sposób wypełniliśmy wolę autora - najpier ja (duża; 170 cm - wzrost, który zakwalifikowalby mnie na modelkę; nic poza tym; odpuszczamy), później Oni (mali; kiedyś wyrośnie z nich siła i piękno tego kraju). Wszyscy napełniliśmy się słowami Grocha.Kiedy przyszłam, Eksperci część "Łazika i Klary" mieli już w małym paluszku. Wiedzieli więc, że Klara jest małą dziewczynką, która przygarnęła psa Łazika. Zaczęła się druga tura czytania. Oczywiście najpierw trzeba było zająć odpowiednie miejsca (wiele, wiele lat temu S. poszedł pierwszy raz do przedszkola i... musiał stać w kącie; za karę; nie potrafił siedzieć po turecku). Odpowiednie? To nie takie łatwe. Zuzia: - Ja mam mało miejsca! - To usiądź przy Martynce - podpowiada pani Kasia. Zaczynamy. Opowiadanie zatytułowane "Czarodziej". O czym? Jak to, o czym? O tym, że świat jest czarodziejski. Klara wraz z Łazikiem oglądała świat. Na co patrzyli? - pyta nauczycielka. Odpowiada chór: - Na świat! Nie, na słońce! Nie, nie, na chmury. Na wróbelki. Nie!!! To była ważka. Wcale nie, bo komar! Wreszcie wybija się silny głos Michała: - Ważka, ważka! Ja widziałem kiedyś prawdziwą ważkę. Jak sie okazuje nie tylko on. - Ja też, ja też! W piaskownicy. Taka brązowa była. I zaczyna się przekrzykiwanie. Harmider jakich mało. Nagle krzyk nauczycielki: - Kaśka! Odruchowo podnoszę głowę. Uff, nie do mnie. Raz jeszcze nauczycielka: - Cicho... I tłum Ekspertów kończy :- Sza!
Po kolejnym opowiadaniu pani Kasia pyta:- A kto z was ma pieska? Kilka rąk w górze, kilka głosów "Ja mam", "Ja mam" i jeden nieco odstający treścią od pozostałych: - Moja babcia ma. W takim razie ja też się chwalę: - Panie i panowie, ja też mam psa. Dokładniej rzecz ujmując suczkę. Wracajmy jednak do tematu. Eksperci poznali kilka bajek, w których najbardziej widoczne było jedno przesłanie - przyjaźń jest piękna i warto ją pielęgnować (kiedy Klara dowiedziała się, że psy nie jedzą ciasta tylko kości, upiekła ciasto w kształcie... tak, tak, właśnie kości). Dowiedzieli się również, że ubiór nie czyni nas mądrzejszymi i lepszymi, że czas nie może nas ograniczać, że świat jest czarodziejski. Poprzez kilka krótkich bajek dowiedzieli się, co jest w życiu ważne. A dowiedzieli się, ponieważ książeczka nie jest trudna. Zbudowana jest z prostych, krótkich zdań. Wszystko jest zatem klarowne, jasne, zrozumiałe.
Przyszedł czas oceny okładki. Jaki ma kolor? - pada pytanie. Martynka się wyrywa: - Biały! Ale tuż za nią jest Zuzia i jej odpowiedź: - Czerwony! Pani Kasia precyzuje: - Jest w dwóch kolorach, ale to nie jest czerwony. I zaczyna się na chybił trafił! - W takim razie brązowy. Nie! To bordowy. Wszem i wobec zostało ogłoszone - kolory występujące na okładce to biały i bordowy. Pytania padają dalej. - A kto jest na okładce? E, to latwe. - Łazik i Klara. Utrudnienie? - Co robi Klara? Phi, błahostka. - Śpi. Kolejne zatem też okaże się proste: - A co robi Łazik. I tutaj padła najcudowniejsza odpowiedź, jaką kiedykolwiek słyszałam! - Łazik? Łazi.
Ocenianie okładki część druga. Pani woła Maję, podaje jej książeczkę i pyta: - Jaka jest ta okładka? Co czujesz pod paluszkami? Maja siedzi skupiona z książką w dłoniach. Dotyka ją i dotyka, myśli i myśli. Wreszcie się decyduje na odpowiedź. Spogląda na panią Kasię i mówi: - Sucha. Nauczycielka z uśmiechem poprawia i tłumaczy, że okładka jest chropowata. Podaje bajkę w obieg. Nagle słyszę radosne potwierdzenie: - Poczułam! Kolejna dziewczynka wtóruje: - Ja też! Też poczułam. Sielanka. Nagle słychać chlast! Kasia dała w nos Michałkowi. Pani reaguje natychmiast: - Przeproś. Dziewczynka wzdycha: - Przepraszam... nie chciałam. Jednak jak jest A musi być i B. Wychowawczyni: - Kasia idzie w kąt. Tam gdzie była rano. I masz ci los! Cóż ten mały urwisek zmalował z rana?
Pozostała gromadka Ekspertów przegląda sobie książeczkę Grocha. Siedzą w kółeczku. Każdy cierpliwie czeka na swoją kolej. Cierpliwie... Czas mija. Tak, książeczka przeszła w drugie ręce. Czas mija... Mija nadal... Mija... Pani Kasia: - Antoś, pośpiesz się. Pokaż też innym dzieciom. Antoś podnosi głowę, spogląda na nauczycielkę, spokojnie mówi: - A Szymon też tak długo oglądał., i zabiera się za przewracanie stron dalej. No cóż, dzień mamy długi.
W czasie, gdy Eksperci zajęci już byli zabawą, zapytałam o zdanie nauczycielkę - Kasię Błaszczyk. - Dziwi mnie jedynie Klara na ilustracjach. Niby dziewczynka, ale ma króciutkie włoski. Przez to wydaje się taka jakaś smutna. Poza tym książka bardzo mi się podoba. Jest łagodna w formie i treści, są elementy humoru. Ogólnie wrażenie bardzo pozytywne... Musimy przerwać. Dzieci, które po czytaniu, a następnie oglądaniu "Łazika i Klary", zaczęły bawić się w szewca (dla tych, którzy nie wiedzą, na czym polega zabawa - wybierany jest jeden szewc; wszystkie dzieci ściągają po jednym bucie i oddają w jego posiadanie; następnie siadają z podkulonymi nogami; szewc zgaduje, czyje są dane trzewiki i rozdaje; ten, kto dostanie jako ostatni, zostaje mianowany nowym szewcem; ciekawostka - jak się dowiedziałam, w przedszkolu rozwija się korupcja - dzieci dogadują się między sobą i rozdają buty tak, aby ostatni dostał... wspólnik), wyglądają, jak drużyna rugby po złapaniu piłki przez jednego z zawodników. Pani Kasia musi interweniować: - Włazicie na szewca! Przecież on oddychać nie może! Robimy większe koło. Adam i Norbert przestają rozrabiać. Większe koło. Większe. I siadamy. Zuzia: - A ja znowu mam mało miejsca! Pani Kasia wraca do mnie. - Książeczka znakomicie sprawdziłaby się w czytaniu w domu. Takim rodzic - dziecko. Takie czytanie byłoby jeszcze lepsze niż... w grupie.
Erik Jakub Groch "Łazik i Klara"; Wydawnictwo: Replika; Ilustracje: Luboslav Palo; Format: 155 x 230 mm; Liczba stron: 80; Okładka: twarda; ISBN: 978-83-60383-02-2
KaHa i Młodzi Eksperci
