Czas to chwila. Chwila to COŚ.
kzarecka
2008-03-21
Bezlitosne odliczanie. 19, 18, 17, 16, 15, 14, 13, 12, 11, 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, 0. I co dalej? Chcecie się dowiedzieć? Przeczytajcie książkę "Dziewiętnaście sekund". Autor - Pierre Charras (francuski pisarz, tłumacz i aktor, autor esejów, sztuk teatralnych, opowiadań i powieści; tak na marginesie - kilka lat temu byłam zafascynowana francuską prozą) za tę książkę otrzymał pięć lat temu Prix de Roman (francuska nagroda czytelników i księgarzy).
O książce - Sandrine i Gabriel są razem od dwudziestu pięciu lat, lecz oboje wiedzą, że ich związek stopniowo się wypala. Dają sobie ostatnią szansę, wymyślając pewną grę. Umawiają się na decydujące spotkanie w paryskim metrze. On będzie czekał na peronie, ona przyjedzie pociągiem o godzinie 17.43. Jeśli nie przyjedzie, to będzie znak, że się rozstają. Za dziewiętnaście sekund wyczekiwany pociąg wyłoni się z tunelu i wjedzie na stację. Zaczyna się bezlitosne odliczanie. Już niedługo Gabriel dowie się, jaka zapadła decyzja. Ale w ciągu tych chwil może zdarzyć się COŚ, czego nikt nie przewidział. I będzie to dopiero początek brutalnego, nieodwracalnego dramatu.
Fragment
To była randka na odkochanie się. Zakochanie na opak. Może rozstanie.
Chcieliśmy jednak potraktować je lekko, uniknąć pozorów dramatu. Wykombinowaliśmy sobie pewną grę. Zapewne uważaliśmy, że jeśli zachowamy się jak dzieci, nasze rany ograniczą się do podrapanych kolan i guzów na czole. Zresztą chyba się jeszcze kochaliśmy, i to nam dodawało pewności siebie. Trzeźwo podchodziliśmy do naszych zniecierpliwień, rozczarowań, zobojętnień. Nic nas nie goniło, nie groził żaden kataklizm, nawet nie burza, raczej mgła albo mżawka. Doszliśmy do naszego zmierzchu, ale takie wieczory mogą ciągnąć się w nieskończoność. Prawdę mówiąc, nie podjęliśmy decyzji nieodwołalnego zerwania. Do Sandrine i tylko do niej należało zamknięcie drzwi, które otworzyliśmy między sobą przed dwudziestu pięciu laty. Ona jedna mogła odejść albo nie. Pogodziłbym się z jej decyzją. Zdawałem się na nią całkowicie, z miłości albo przez kurtuazję. Przez szacunek – na pewno. Również trochę z tchórzostwa, kto wie?
Zgadzaliśmy się w wielu sprawach, nie wyłączając najgorszego. Mieliśmy za sobą inne historie, także zakończenia innych historii, i dlatego niemal jednocześnie usłyszeliśmy w mroku skrobanie wygłodniałych bestii, gotowych pożreć nas żywcem. Takiej agonii chcieliśmy sobie oszczędzić. Dlatego wybraliśmy samounicestwienie, eutanazję. Znaleźliśmy się w dwuznacznej sytuacji skazanego na śmierć, który popełnia samobójstwo, żeby uniknąć kaźni.
Potrzebowałem całej bezsennej nocy, aby drobiazgowo zaplanować dzieło zniszczenia, do którego mieliśmy się zaprząc. Leżeliśmy na wznak w ciemności sypialni, trzymając się za ręce na kołdrze. Ja, z otwartymi oczami, wpatrywałem się w koronkowe festony na suficie, cień od światła ulicznych latarni. Ona miała oczy zamknięte i oddychała głęboko półotwartymi ustami, chciała, bym uwierzył, że śpi.
– A więc możemy zrobić tak… – powiedziałem do niej w kuchni następnego ranka.
Byliśmy oboje równie zaskoczeni, że jeszcze jesteśmy razem. Tacy spokojni. Nim zacząłem mówić dalej, podniosłem na nią wzrok. A nie powinienem. Sandrine była rano ładna. Prawie tak samo, jak wieczorem. Zapragnąłem podejść do niej, przytulić i zaproponować, abyśmy szli dalej razem, zaczęli od nowa. Często bywam skłonny do podobnych napadów nieuczciwości. Poczułem się gotowy na każde kłamstwo, żebym tylko nie musiał dalej mówić. Nie trwało to długo. Zdołałem odwrócić głowę, mój wzrok zatrzymał się na kolorowych magnesach przyczepionych do lodówki. Wyglądały jak odznaczenia wojskowe. Pomyślałem o bitwach, masakrach i trupach o zdziwionych oczach.
Wymyśliłem scenariusz.
Pierre Charras "Dziewiętnaście sekund"; Wydawnictwo: Cyklady; Tłumaczenie: Krystyna Pruska i Krzysztof Pruski; Format: 125 x 195 mm; Liczba stron: 136; Okładka: miękka; ISBN: 978-83-60276-17-5
KaHa
