Jedność potrójna i zupełna

kzarecka

2008-06-18

Zabawna, wzruszająca, słodko-gorzka jak wymarzony letni dzień. Nie wiem, kto chciałby, aby jego wymarzony dzień był slodko-gorzki, ale czepiać się nie będę. Zwłaszcza, że książka "Piasek w butach" to ciekawa publikacja. Opowieść o trzech kobietach, przyjaciółkach, których dotychczasowe piękne życie zmienia się diametralnie. Miłość, zdrowie, dzieci, praca - wszystkie o tym marzyły. A teraz każda z nich boryka się z przeciwieństwami - zdradą, chorobą, brakiem zatrudnienia. Elin Hilderbrand postawiła jednak na przyjaźń i happy end. Wszystko przecież można pokonać. A jeśli nie, to chociaż spróbować. A tak na marginesie - optymistyczna okladka.

O książce - Wzruszająca powieść obyczajowa o sile kobiecej przyjaźni, pomagającej przetrwać trudne życiowe momenty, z akcją nad morzem podczas wakacji. Vicki, matka dwóch małych chłopców, jest poważnie chora. Jej siostra Brenda straciła właśnie pracę za romans ze studentem. Ich przyjaciółka Melanie jest w wymarzonej ciąży, lecz odkryła, że mąż ją zdradza. Wspólne lato nie zapowiada się więc wesoło. I wówczas pojawia się Josh: dwudziestolatek z sąsiedztwa, który sprawia, że ich życie nabiera nowych barw, a kłopoty wydają się do pokonania... Optymistyczne przesłanie.

Fragment
Vicki przyglądała się swoim dzieciom. Szczęśliwe, radosne, nieświadome. Też chciała być szczęśliwa. Co da jej szczęście? Tak w ogóle? Co zrobić, żeby być szczęśliwszą niż teraz? W jej głowie niczym grecki chór rozbrzmiewały głosy osób z grupy wsparcia dla chorych na raka. Zmuś się do walki. Pod żadnym pozorem nie wolno ci się poddać.
Vicki dotknęła ramienia Brendy w chwili, gdy siostrze udał się pierwszy celny rzut.
- Ha! - ucieszyła się Brenda. - Dwa punkty dla cioci Brendy.
- Bren - odezwała się Vicki. Brenda podniosła głowę.
- Co?
Vicki dała jej znak, żeby weszła do domu, ale najpierw sprawdziła, czy furtka jest zamknięta na zasuwkę - jej dzieciom niewiele potrzeba, żeby powędrowały w siną dal przez Shell Street.
- Nie waż się drgnąć - zapowiedziała Blaine'owi.
- I nie oszukuj - dodała Brenda. - Poznam, jak będziesz oszukiwać.
Wściekły Blaine rzucił kamykiem i przewrócił kubek.
- Co jest? - spytała Brenda.
- Ted przyjedzie dopiero jutro.
- Oż cholera.
- Utknął w korku i chyba silnik mu się przegrzał, czy coś tam. Przyjedzie rano.
- Poradzisz sobie?
- Zadzwoń do niańka.
- Co?
- Do tego chłopaka. Spytaj, czy mógłby przyjechać.
- W tej chwili?
- Za godzinę. Chcę wyjść.
- Wyjść? A nie czujesz się przypadkiem...
- Chcę wyjść - powtórzyła Vicki. - Z tobą i Mel. Chcę iść do miasta, napić się wina. Zjeść kolację. Chcę do Club Car.
- Chcesz do Club Car?
- Dzwoń po niańka. Dzwoń po taksówkę. Dzwoń do knajpy. - Vicki nabrała tchu. Sypała rozkazami jak z rękawa, ale pragnienie miała jedno: wyjść z dziewczynami. Poczuć się jak normalny człowiek.
Josh podjechał pod dom o siódmej. Furtka była zaryglowana, drzwi zamknięte, papierowy kubek z kamykami stał na środku kamiennego chodnika. Wysiadł z dżipa. Wziął prysznic i ogolił się, ale potem, ponieważ poczuł, że za bardzo się szykuje jak na zwykłą opiekę nad dzieckiem, włożył dżinsy i sweter Red Soksów. Musiał zadzwonić do ojca.
- Zostawię kolację w lodówce - powiedział.
- Idziesz na imprezę u Zacha? - spytał ojciec.
- Nie. Będę się opiekować dzieckiem.
W słuchawce, a jakże, zapadła cisza. Taka, jak we wtorkowy wieczór, nad smażonym kurczakiem i kartoflaną sałatką z garmażerii, kiedy Josh oznajmił, że zrezygnował z pracy na lotnisku.
Tamtego wieczoru, po głębszym niż zwykle łyku piwa, Tom Flynn spytał:
- Jak będziesz zarabiał?
- Opieką nad dzieckiem - palnął Josh. Czekał, aż ojciec okaże zaskoczenie lub niedowierzanie, ale przecież miał przed sobą człowieka, który po piętnastu latach małżeństwa znalazł żonę wiszącą na belce na strychu. Jego twarz nie wyrażała niczego. - Nad tymi dwoma chłopcami w Sconset - dodał. - Dostanę więcej niż na lotnisku. Będę więcej na świeżym powietrzu. Te trzy kobiety... - Pokręcił głową. To zbyt skomplikowane, żeby wdawać się w wyjaśnienia. - Matka ma raka.