Oby przebudził się w chwale

kzarecka

2008-10-03

Na książki takich autorów jak Neil Gaiman zawsze, podkreślam - zawsze, czeka się z wielką niecierpliwością. Ten bestsellerowy pisarz należy do grona tych najbardziej cenionych. Nawet Słownik Biografii Literackich wymienia go wśród pierwszej dziesiątki najważniejszych żyjących pisarzy postmodernistów. We wrześniu 2005 roku Gaiman (między innymi obok Stephena Kinga i Nory Roberts) wspierając Projekt Pierwszej Poprawki (do Konstytucji Stanów Zjednoczonych) wystawił na aukcję możliwość nazwania bohatera "Księgi cmentarnej". Za prawo do umieszczenia na nagrobku swojego imienia i nazwiska pewien internauta zapłacił 3 383 dolary (wcześniej ktoś za 3,5 tysiąca dolarów kupił prawo do nazwania liniowca występującego w "Chłopakach Anasiego" Gaimana)! "Oby przebudził się w chwale" - oto jeden z napisów wyrytych na nagrobku... "Księga cmentarna" wreszcie jest w Polsce!

O książce - Nik jest niezwykłym chłopcem, który zamieszkuje niezwykłe miejsce - jest jedynym żyjącym mieszkańcem cmentarza. Wychowany od maleńkości przez duchy i innych rezydentów cmentarza, nauczył się dawno zapomnianych zwyczajów od swoich opiekunów oraz technik znanych jedynie duchom, jak choćby zdolności Znikania. Czy wychowany przez duchy chłopiec doświadczy cudów i terroru żywych i umarłych?

Ta mrożąca krew w żyłach opowieść Gaimana jest pierwszą powieścią dla młodzieży od czasu wydania międzynarodowego bestsellera "Koralina" (książka odniosła odromny sukces krytyczny; zdobyła nagrody Elizabeth Burr/Worzalla, BSFA, Hugo, Nebula i Brama Stokera, reżyser Henry Selik kręci obecnie adaptację filmową powieści). I podobnie jak "Koralina", "Księga cmentarna" z pewnością oczaruje i zaskoczy zarówno młodych czytelników jak i legiony jego stały dorosłych fanów.

Koncept książki Neil Gaiman zapożyczył z "Księgi dżungli". Tam niemowlę wychowywały zwierzęta, tutaj - duchy zmarłych.

Fragment
Od dnia, gdy chłopczyk nauczył się chodzić, budził rozpacz i zarazem zachwyt rodziców, bo nie miał sobie równych w wędrówkach, wspinaczce na wszystko co się dało, wchodzeniu i schodzeniu. Tej nocy obudził go jakiś dźwięk dobiegający z piętra niżej, odgłos upadku. Zbudzony, szybko się znudził leżeniem i zaczął szukać wyjścia z łóżeczka. Owszem, miało wysokie ścianki, tak jak kojec na dole, chłopczyk był jednak przekonany, że da sobie radę. Potrzebował tylko jednego stopnia...
Podciągnął w kąt łóżeczka wielkiego, złotego pluszowego misia, a potem, przytrzymując się szczebli małymi rączkami, postawił stopę na jego brzuchu, drugą na głowie, dźwignął się na nogi i częściowo wyszedł, częściowo wypadł na zewnątrz.
Wylądował ze stłumionym łoskotem na stosiku puchatych, miękkich zabawek. Część z nich stanowiły prezenty od krewnych na pierwsze urodziny niecałe sześć miesięcy wcześniej, część odziedziczył po starszej siostrze. Zdziwił się, lądując na podłodze, ale nie krzyknął – kiedy krzyczał, przychodzili i wkładali go z powrotem do łóżka.
Na czworakach wypełzł z pokoju.
Schody wiodące w górę były groźne i trudne, nie opanował jeszcze do końca umiejętności wspinaczki. Już dawno jednak odkrył, że schody wiodące w dół są proste. Pokonywał je, siadając i zsuwając się z kolejnych stopni na solidnie opatulonym tyłeczku.
Possał chwilę gumowy smoczek, o którym matka zaczęła właśnie wspominać, że chłopiec jest już na niego za duży.
Podczas podróży na dół pampers rozpiął się i gdy chłopczyk dotarł do ostatniego stopnia w niewielkim przedpokoju i wstał, pielucha odpadła. Wyszedł z niej. Miał na sobie jedynie dziecięcą koszulkę. Schody wiodące do pokojów jego i rodziny były strome i groźne, lecz drzwi wyjściowe uchylały się zachęcająco...
Dziecko przekroczyło z lekkim wahaniem próg domu. Mgła oplotła się wokół niego niczym dawno zaginiony przyjaciel. A potem, z początku niepewnie, a potem z rosnącym zdecydowaniem i szybkością chłopczyk podreptał w górę zbocza.