Czyli rodzinnie, w pełni uczuć macierzyńskich i ciepła wobec rodziny. Więc szukająca szczęścia, spokoju, zrozumienia u innych. Zabiegająca o odzyskanie córki. Dzięki tej książce można poszukać odpowiedzi na pytanie, czy dla Ingrid Bergman była ważniejsza kariera zawodowa, mężczyźni, czy dzieci. I na najważniejsze, jakie wrażenia i emocje pozostawiła po sobie wśród najbliższej rodziny.

W dość niezwykły sposób udało mi się nawiązać kontakt z Aleksandrą Ziółkowską-Boehm. I po raz kolejny potwierdziło się, że jedna niezwykłość prowadzi w prostej linii do drugiej. Ta ostatnia z kolei do następnej. Cała moja korespondencja do Pani Aleksandry jest niezwykła. Cała Pani Aleksandra w sobie samej jest niezwykła. Niezwykły jest też ten wywiad i każde zawarte tam słowo. W swej niezwykłości wszystko jest piękne i prawdziwe, czyli... zwykle. Zwykłość bowiem jest cieniem niezwykłości. A od cienia nigdy nie uciekniemy na długo.