Lubię prozę Jerzego Pilcha. Wie o tym każdy, kto zna mnie choć w stopniu minimalnym. I oczywiście, gdy tylko "Marsz Polonia", najnowsza książka autora, miała się pojawić na rynku, szalałam w sposób niewyobrażalny. Otrzymałam ją jeszcze przed premierą. Szczęśliwa odgięłam okładkę, pierwszą stronę, drugą, trzecią, czwartą i wreszcie zaczęłam czytać. Pochłonęłam zadrukowaną stronicę, choć wystarczyło by tylko pierwsze zdanie: - W Imię Ojca i Syna, i Ducha Opowieści, Amen. Wszyscy, którzy kochają pierwsze zdania, łącznie z Jerzym Pilchem, wiedzą, jak wielkie to ma znaczenie.

W dość niezwykły sposób udało mi się nawiązać kontakt z Aleksandrą Ziółkowską-Boehm. I po raz kolejny potwierdziło się, że jedna niezwykłość prowadzi w prostej linii do drugiej. Ta ostatnia z kolei do następnej. Cała moja korespondencja do Pani Aleksandry jest niezwykła. Cała Pani Aleksandra w sobie samej jest niezwykła. Niezwykły jest też ten wywiad i każde zawarte tam słowo. W swej niezwykłości wszystko jest piękne i prawdziwe, czyli... zwykle. Zwykłość bowiem jest cieniem niezwykłości. A od cienia nigdy nie uciekniemy na długo.

Pani K. pisała w poprzednim felietonie o skłonności Organizatora 52. Międzynarodowych Targów Książki do nieograniczonego fundowania stomatologicznych usprawnień czytelnikom zauroczonym stoiskiem Gościa Honorowego - Ukrainy. Okazuje się jednak, że gdyby przyszło co do czego, to wcale nie Ars Polona odpowiedziałaby za szkody spowodowane felernym podestem.