Irenę Matuszkiewicz kojarzę przede wszystkim z zabawną, lekkostrawną prozą kobiecą. Porzuciwszy pracę w redakcji regionalnego tygodnika, całkowicie oddała się pisarstwu. Lektura kilku jej powieści – między innymi debiutanckiej "Agencji złamanych serc" czy "Salonowego życia" – odsłania obraz pisarki zajmującej się literackim rzemiosłem czysto hobbistycznie. Jej wczesne powieści zalicza się do nurtu literatury niezaangażowanej, której zadaniem jest pokrzepienie serc dojrzałych kobiet.

Chciałabym móc napisać, że przyśniła mi się rodzona babcia, niezbyt zachwycona moimi romansami kryminalnymi, i że to ona kazała mi zająć się tym, co naprawdę istotne: prawdziwym życiem babek, matek i córek, czyli sztafetą pokoleniową. To byłoby bardzo ładne i prawie poetyckie wyjaśnienie. Niestety, babcia mi się nigdy nie śni. Sama wpadłam na tę sztafetę pokoleniową, porządkując rodzinny album. Tak o powstawaniu "Przebudzenia" mówiła Irena Matuszkiewicz (m.in. "Agencja złamanych serc", "Dziewczyny do wynajęcia", "Przeklęte, zaklęte"). Czy życie zaczyna się po... setce? Bywa, że tak. U Matuszkiewicz z pewnością.