Przyznam, że kiedy miesiąc temu wpadła mi w ręce przejmująca książka "Nagość życia. Opowieści z bagien Rwandy" Jeana Hatzfelda, przedstawiająca świadectwa Tutsi, którzy uszli z życiem podczas masakr, jakie organizowali Hutu, nie wiedziałem, że jest to ledwie część większej całości napisanej przez tego autora a traktującej o rwandyjskiej tragedii. Teraz, kiedy poznałem już opowieści ofiar, czas przyjrzeć się dokładniej katom – "Sezon maczet" odwraca perspektywę, stanowiąc znakomite uzupełnienie "Nagości życia". Trylogię książek o jednej z najbardziej zawstydzających zbrodni końca dwudziestego wieku podsumowuje "Strategia antylop", która opisuje krajobraz żałoby i trudnego zabliźniania się ran.

Joanna Siedlecka bywa określana mianem "pani od biografii". Sięga do nietypowych życiorysów literatów – pisała już między innymi o Witkacym ("Mahatma Witkac"), Herbercie ("Pan od poezji") czy Kosińskim (wznowiony niedawno przez wydawnictwo Czerwone i Czarne "Czarny ptasior"). Tym razem dostajemy do rąk kolejne, zarazem najbogatsze ze wszystkich - zawierające kilkadziesiąt dużych zdjęć - wydanie swoistego reportażu biograficznego poświęconego osobie Witolda Gombrowicza. Twórczość Gombrowicza jest tutaj na drugim planie, bo autorkę przede wszystkim interesuje osoba autora. Siedlecka w konsekwentny i metodyczny sposób, zbierając relacje, przedziera się przez maski i pozy, żeby dotrzeć do prawdy o człowieku. Prawdy, która jak zwykle w takich przypadkach okazuje się być przynajmniej trochę zaskakująca.

Miała prawie siedemdziesiąt lat, gdy postanowiła, a zarazem spróbowała nurkowania. Wtedy zobaczyła w wodzie dwa ogromne żółwie zielone. Zainteresowała się nimi. Wiecie, że zółwice składają jaja w miejscu, w którym się same narodziły? Małgorzata Szejnert (właśnie o Niej dziś mowa) zaczęła się zastanawiać - czy na tak mocno zabudowanym Zanzibarze żółwie mają szansę na potomstwo? To był impuls, który sprawił, że Szejnert zaczęła interesować się Zanzibarem. Nie, nie, nie bójcie się - "Dom żółwia. Zanzibar", to nie wykład z chelonologii. To piękna opowieść o wyspie, zamieszkałych tam ludziach. Historia, która was przyciągnie i oczaruje. Plusem (takim dodatkowym) jest piękne wydanie książki przez Znak.

Polska. Warszawa. Rok 2011. Wyglądam przez okno. Jest mroźna, słoneczna pogoda. Mam swój ciepły kąt, spokój, miłość kochanej osoby. Jakaś muzyka jazzowa w tle. Aromat kawy delikatnie pobudza ospałą, beztroską atmosferę. Rwanda. Rok 1994, kwiecień. Spokojny, wiosenny, niemal letni dzień przerywa huk wystrzału. Wybuch...

Czytanie historii Iranu jest wędrówką w czasie i przestrzeni od monarchii do ruchów opozycyjnych, od kolonizatorów do okupantów, od wojen po rozejmy, od sił konserwatywnych do postępowej opozycji, od zamachów bombowych do tłumienia ulicznych protestów. Od islamskich fundamentalistów do protestów o prawo do wolności w najszlachetniejszym znaczeniu tego słowa.