Powoli odmierzamy czas do świąt. Liczymy dni do zakończenia starego roku i powitania nowego. Patrzymy na zegarek - trzy, dwa, jeden. Sprawdzamy czas. Jeśli nie na zegarze, to na telefonie, laptopie. Zastanawiamy się, czy jest sens przestawiać godziny: czas zimowy, czas letni. Kiedy się rodzimy, położna zapisuje w karcie godzinę przyjścia na świat. Kiedy umieramy, lekarz podaje czas zgonu. Żyjemy w rytmie czasu. Tik, tak, tik, tak... Chcecie to wszystko zmienić? W styczniu pojawi się książka, która dla wielu stała się inspiracją i impulsem do życiowych zmian - "Zaklinacz czasu" (Mitch Albom).

Joanna Chmielewska, pierwsza dama polskiego kryminału, ostatnimi czasy obniżyła poziom swoich książek. Wierni czytelnicy narzekają, że jej najnowsze powieści nie odznaczają się rozpoznawalnym dla Chmielewskiej poczuciem humoru. Ja twórczość autorki znam bardzo wybiórczo. Pamiętam, że w podstawówce zapamiętale zaczytywałem się w przygodach Tereski i Okrętki oraz Janeczki i Pawełka. Czy to wystarczy, aby powiedzieć, że lubię Chmielewską? Nie, dlatego na wakacyjne wojaże zabrałem ze sobą starą, bo wydaną w 1975 roku powieść o ckliwym tytule - "Romans wszech czasów".