Dziesięć baśni. A każda z przesłaniem. Fabuła to cudowna kontaminacja baśni i short story, tworząca zaczarowany świat, w którym rozgrywają się wydarzenia jak ze współczesnych realiów. A do tego drzeworyty i exlibris na powitanie czytelnika.

Chociaż nad Diabelskim Poletkiem nie unosi się zapach siarki, jest ono prawdziwym piekłem przerażających zdarzeń i emocji. Jakub z Emmą pozostaje w Londynie, by uratować życie swoich przyjaciół. Jest kanał i łódź, a w niej przewodnik Sharon. Jest most i labirynt prowadzący do centrum Diabelskiego Poletka, w którym znajduje się Biblioteka Dusz, a w niej uwięzione dzieci.

Miasto Cieni, czyli Londyn to cel podróży Jakuba Portmana, grupy osobliwych dzieci wraz z panią Peregrine, zamienioną w ptaka. Tylko ymbrynka może przywrócić jej poprzednią postać, a jest nią panna Wren.

Miłość i rozstanie. Samotność i potrzeba bliskości z drugim człowiekiem. To tylko czubek góry lodowej tej powieści. Pod poziomem wody kryją się najintymniejsze ludzkie emocje.

Lepki zapach krwi, przeszywający strach i smród korupcji. Nienawiść, bezlitosność, samotność. To niezwykle mocne filary, na których opiera się fabuła tej książki. Powieść jest głosem sumienia, ale czy tylko pisarki, czy też Belgii? Warto przypomnieć sobie kilka informacji historycznych…

W klimat powieści wprowadza cytat amerykańskiego filozofa z XIX wieku, Ralpha Waldo Emersona, zajmującego się transcendentalizmem. Mówi o osobliwej przestrzeni pomiędzy snem a śmiercią, życiem a martwotą. To do niej zaprasza nas Ransom Riggs. Zresztą, jedna z książek Emersona pojawi się jeszcze w treści jako ważny rekwizyt.

\Dom zbudowany na zboczu góry nigdy nie będzie bezpieczny. Zwłaszcza, kiedy staje się dokładną projekcją marzeń, sprzecznych z podstawowymi zasadami budowlanymi... Powieść "Dom na krawędzi" Marii Nurowskiej nasycona jest bardzo bogatą i czytelną symboliką, która ma swój rodowód w książce "Drzwi do piekła". A jej odczytywanie może dostarczyć sporo literackich wrażeń. Nie tylko tytułowy dom jest kluczem tej powieści, lecz także i wiele innych znaków. Ich poszukiwanie w fabule i odczytywanie towarzyszy czytelnikowi od momentu zawiązania fabuły do jej końca.

Może prawdziwie dobre książki mają przede wszystkim to do siebie, że nie tak łatwo o nich zapomnieć. Pamiętam "Dom" Piotra Ibrahima Kalwasa – wydaną mniej więcej dwa lata temu pozycję, która z jednej strony prowokowała mnie do ostrych polemik, a z drugiej wciągała sposobem przedstawiania egipskiej Aleksandrii. Nie była to przy tym ani klasyczna powieść, ani literatura podróżnicza, jaką znamy choćby z opowieści Cejrowskiego; powiedzmy, że była to w jakiejś mierze rzecz specyficznie eklektyczna, osobna. Teraz Wydawnictwo JanKa przedstawia kolejną pozycję Kalwasa zatytułowaną "Tarika". I wiecie co? Chociaż mnie ten "Dom" Kalwasa trochę nadenerwował, to z największą przyjemnością sięgnę po "Tarikę", żeby przebyć z autorem tę wspólną literacką drogę i poznać jego inspiracje, jego światy.