Coś przerażającego jest w tej okładce... Fragment, który zaraz podam również jest przerażający - "Kobietę, która pochowała męża, nazywa się wdową, mężczyznę, który stracił żonę – wdowcem. Dziecko bez rodziców jest sierotą. A jak nazwać ojca i matkę, którym zmarło dziecko?". I jeszcze ta wypowiedź holenderskiego pisarza Joosta Zwagermana: - Określenia "przejmujący" i "rozdzierający serce" są niewystarczające. "Cień mojego dziecka" wznosi się ponad to, co przejmujące i co rozdziera serce; nadaje kształt czemuś, co jest nie do zniesienia, czego nie można odwrócić. To wszystko mnie przeraża i jednocześnie każe pożądać każdego słowa... P.F. Thomése.

Na jesienno-zimową melancholię, na długie i ciemne wieczory, na zimny wiatr i deszcz, na zmarznięte dusze najlepszym środkiem jest opowiadanie. Ma moc uzdrawiania i nie warto zaprzepaścić szansy na jego wysłuchanie. Słowa wypowiedziane mają większą siłę oddziaływania niż przeczytane. Są jak lekarstwo, pomagają w odnalezieniu drogi do samego siebie, kruszą mury, a kiedy już opowiadają kobiety, to nabierają szczególnej narracyjnej potęgi.

Aż dziewięćdziesiąt procent mężczyzn znakomicie czuje się w roli sadystycznego kata wobec kobiet i dzieci. Tylko, kto dał im prawo do tego, by traktowali je jak swoją własność, zwłaszcza w wymiarze seksualnym? Każdy, kto chciałby poznać ich psychogram, niech przeczyta książkę "Milczenie" Beate Hanika.