Piekło i Niebo, czyli rzecz o różnych parafiach
kzarecka
2008-06-25
Siergiej Sadow - zapamiętajcie owego pana. "Rzecz o zbłąkanej duszy" - tego też nie puśćcie w niepamięć. Raz - to bardzo dobry pisarz. Dwa - to bardzo dobre książki (dwa tomy; jeden już na rynku, drugi trafi 27 czerwca; na marginesie - przyjemnie, gdy powieści wychodzą jedna za drugą i nie trzeba czekać w nieskończoność na dalszą część). Trzy - bardzo dobre okładki. I jeszcze na koniec cztery - słowa wydawcy: - Wespół w zespół z aniołem i diabłem na poszukiwanie zbłąkanej duszy. Pomysł iście diabelski, ale cel wyjątkowo anielski. A może odwrotnie?
O książce - Gdzie diabeł nie może, wspomoże go… anielica. O ile bezczelny ogoniasty dogada się z delikatną skrzydlatą. Ona ze sfer niebieskich, on z piekła rodem. Ezergil i Alona, choć z różnych "parafii", stoją przed wspólnym zadaniem. Muszą zaliczyć letnią praktykę, wyznaczoną im przez anielskiego VIP-a z diabelską przeszłością, skrzydlatego Monterrey'a.
Diabeł i anioł ruszają więc na ziemski padół w sprawie zbłąkanej duszy, z misją pomocy poniewieranemu przez własnego ojca i schodzącemu na bardzo złą drogę Aloszy. Przed nimi spore kłopoty. Z nieletnimi złodziejami, mafią, skorumpowaną milicją i z Ksefonem, diabelnym głupkiem torpedującym ich poczynania. Wpadają więc na szatański pomysł zjednoczenia przeciwstawnych jak piekło i niebo sił. Diabli nadali! W tej piekielnie inteligentnej i dowcipnej powieści, przejrzycie się na wylot, okiem anioła i diabła.
Fragment
Wujek podszedł do jednych drzwi i leciutko je uchylił. Usłyszeliśmy przeciągły pijacki śpiew na dwa głosy. Wujek zajrzał do środka i osłupiał. Ja wsunąłem głowę pod jego łokciem i też zajrzałem, ciekaw, co tak go zaintrygowało. Na środku pokoju na łańcuchu był podwieszony wielki kocioł, pod którym wesoło huczał Niegasnący Płomień. Obok siedział pijany diabeł, w jednej ręce trzymał widły, drugą obejmował duszę grzesznika. To właśnie oni śpiewali tęskną dumkę na dwa głosy.
— Dobry z ciebie ten… no, człowiek, Fiedia — mówiła dusza plączącym się językiem.
— Nie jestem… iik… człowiekiem. Jestem diabłem, Wania, diabłem i taka już moja czarcia dola! Myślisz, że lubię nosić te diabelskie drwa? Guzik! A muszę, Wania, muszę. Obowiązek.
— Jak ja cię rozumiem! Myślisz, że za życia lubiłem zabijać ludzi? Wychodzę z kastetem na ulicę, staję za rogiem, i aż mi serce pęka z żalu! Myślę sobie, zabiję dobrego człowieka i jego dzieci staną się sierotami… I taka mnie żałość brała, że nic, tylko siąść i wyć! Ale cóż począć…
— Dobra z ciebie dusza, Wania.
— To samo mówię… A jednak kat wcale nie docenił mojej dobroci!
— No dobra, Wania, właź powrotem. Fajnie się z tobą gada, ale właź do kotła.
— Yk… Już, już… Teraz do łaźni, a potem znów po setce?
— W porządku…
Wujek zamknął drzwi i zerknął na mnie.
— Niczego nie widziałeś! — szepnął surowo.
— Czego nie widziałem? — wzruszyłem ramionami.
— Niczego — odparł i poszedł korytarzem dalej.
W końcu dotarliśmy do gabinetu administracji.
— Zaczekaj tu. Nie powinieneś patrzeć, jak się dorośli kłócą — wujek otworzył drzwi i wszedł do środka.
— No, ogoniaści! — zawołał. — Co żeście tu znowu nawyprawiali?! Znowuście namieszali?
— To ty, Monterrey? — jęknął ktoś za drzwiami. — Tyle razy prosiłem wasze kierownictwo, żeby przysyłali kogoś innego…
— O, niedoczekanie twoje…
A potem już nic nie słyszałem, ponieważ ku mojemu ogromnemu żalowi drzwi się zamknęły. Ale nie byłbym diabłem, gdybym nie zaczął podsłuchiwać. Dotknąłem drzwi, dostrajając się, a potem zacząłem ostrożnie wpuszczać słuch do środka. I niemal w tej samej chwili z drzwi wyrosła głowa wujka.
— I nie podsłuchiwać!
Pokazałem fantomowi język, chociaż to było głupie. Wujek na pewno przejrzy potem nagranie i zobaczy… No i dobrze. W końcu jestem diabłem czy nie?
Siergiej Sadow "Rzecz o zbłakanej duszy. Tom 1"; Wydawnictwo: Fabryka Słów; Format: 125 x 195 mm; Liczba stron: 400; Okładka: miękka; ISBN: 978-83-7574-052-3
KaHa
