To wyjątkowa książka. Zadedykowana Marcie Matyszewskiej. Ale najpierw Wioletta Sawicka dla "Gazety Olsztyńskiej" napisała o niej reportaż. A z niego zrodziła się powieść. Powieść o kobiecie, którą dotknęły dramatyczne wydarzenia w styczniu 1945 roku związane z nadejściem wojsk radzieckich wyzwalających mazurskie Małyszewo. Jako mała dziewczynka razem z rodziną uciekała przed nimi do lasu. Podczas strzelaniny ocalała, bo leżała ranna pod stosem martwych ciał najbliższych. Kilka dni przeleżała na ponad trzydziestostopniowym mrozie, zanim odnalazł ją dziadek. Straciła obie dłonie i stopy. Marta Matuszewska żyje, bo jak czytamy w książce, trzeba zapomnieć o tym, co było, a należy patrzeć na to, co jest przed nami…

Ashley White, 24 lata, 160 wzrostu, zginęła jako pierwsza żołnierka specjalnej grupy wojskowej w Afganistanie, istniejącej przy elitarnej grupie "Rangers". Kilka miesięcy wcześniej wyszła za mąż. Zmarła na skutek obrażeń odniesionych podczas eksplozji w prowincji Kandahar.

Życie Racheli dzieli się na dwie części. Na tę przed pociągiem i po pociągu. Bo to on właśnie wywiózł ją z rodzinnej Bratysławy do dalekiej Norwegii w ramach akcji Międzynarodowego Nansenowskiego Biura do spraw Uchodźców, ratującego żydowskie dzieci przed śmiercią, zanim jeszcze wybuchła II wojna światowa.

W tej opowieści jest miłość i wojna. Są układy polityczne wielkich mocarstw i los pojedynczego człowieka. Jest ból i nadzieja. W klimat książki wprowadza czytelnika okładka, zaprojektowana przez Izabelę Surdykowską-Jurek. Obraz świec zapalanych w kościele w intencji zmarłych to forma wstawiennictwa u Boga w ich imieniu. Wszak olej i wosk to dary ofiarne. A ich symbolem jest opowieść Bogdana Wołmińskiego, syna Heleny i Józefa pochodzących z Kresów o życiu ich rodzin, prowadzona chronologicznie od marca roku 1921 do czasów nam współczesnych.

Niejednej osobie wydawnictwo Mag kojarzy się z genialnymi książkami fantasy i science fiction (ja uwielbiam wspomniane wydawnictwo za Scotta Lyncha i Brenta Weeksa; choć warto zaznaczyć, iż znacznie więcej książek doskonałych autorów uzyskaliśmy od Maga), stąd szybko moją uwagę przykuła okładka "Rozłąki". Była po prostu… inna. Okazuje się, że książka (napisana przez Christophera Priesta 13 lat temu; znany u nas z "Łagodnej kobiety" i "Prestiżu"), która ukaże się 26 czerwca, reprezentuje serię Uczta Wyobraźni i… choćby za to powinno się ją przeczytać. To bowiem gwarancja, na której warto się oprzeć.

Koncepcja plastyczna okładki to idealne odzwierciedlenie postaci Marie Jalowicz Simon. Jej lekko uśmiechnięta twarz wyraża nie tylko wiarę w sens życia, ale i siłę przetrwania. W tle, autor okładki, Mariusz Banachowicz, umieścił widok na słynny Oberbaumbrücke w Berlinie. I tu kolejny symbol. Most jako znak przekroczenia nieprzebytych przeszkód, znak połączenia tego, co rozłączone w czasie i przestrzeni.

Thriller psychologiczny z wielką historią w tle. A jest nią II wojna światowa, a głównie obóz koncentracyjny w Mauthausen. Kaci i ich ofiary. Świadkowie. I pokolenie, które staje się przechowalnią pamięci o największych nazistowskich zbrodniach.

Miłość i rozstanie. Samotność i potrzeba bliskości z drugim człowiekiem. To tylko czubek góry lodowej tej powieści. Pod poziomem wody kryją się najintymniejsze ludzkie emocje.