Na krawędzi Cienia - fragment

kzarecka

2010-02-21

Zamek Cenaria nie znajdował się wysoko na liście miejsc, które Kylar chciałby odwiedzić. Przebrał się za garbarza – zmywalną farbą pobrudził dłonie i przedramiona, poplamił wełnianą, rzemieślniczą tunikę i spryskał się kilkoma kroplami specjalnego pachnidła, którego recepturę obmyślił jego nieżyjący mistrz, Durzo Blint. Śmierdział tylko odrobinę mniej niż prawdziwy garbarz. Durzo zawsze chętnie przebierał się za garbarzy, hodowców świń, żebraków i tego typu osobników, których szanowani obywatele starali się nie zauważać, bo nie mogli znieść ich odoru. Perfumy nakładało się tylko na wierzchnią odzież, którą w razie potrzeby można było szybko zrzucić. Część smrodu nadal zostawała na skórze, ale każde przebranie ma swoje wady. Sztuka polegała na tym, żeby dopasować wady do zlecenia.

Wschodni Most Królewski spłonął w czasie przewrotu i chociaż meisterowie naprawili go na trzech czwartych długości, nadal był zamknięty, więc Kylar przekroczył rzekę Zachodnim Mostem Królewskim. Khalidorscy strażnicy ledwo na niego zerknęli, gdy ich mijał. Uwaga wszystkich, nawet meisterów, skupiała się na podwyższeniu pośrodku centralnego dziedzińca zamkowego i grupie górali, półnagich mimo chłodu. Kylar zignorował oddział na platformie i rozejrzał się, sprawdzając, czy nic mu nie grozi. Nadal nie był pewien, czy meisterowie nie widzą jego Talentu, ale podejrzewał, że nie, dopóki z niego nie korzystał. Prawdopodobnie, ich zdolności wiązały się głównie z powonieniem – i właśnie z tego powodu zjawił się jako garbarz. Gdyby jakiś meister podszedł blisko, Kylar mógł mieć tylko nadzieję, że przyziemne zapachy stłumią woń magii.

Po czterech strażników czuwało po obu stronach bramy, po sześciu na każdym odcinku tworzących romb murów zamkowych, a jakiś tysiąc stał w szyku na dziedzińcu – nie licząc około dwustu graavarskich górali. W kilkutysięcznym tłumie rozmieszczono w regularnych odstępach pięćdziesięciu meisterów. Na samym środku, na prowizorycznym podwyższeniu znajdowało się kilkunastu cenaryjskich arystokratów, parę okaleczonych trupów i sam Król‑Bóg Garoth Ursuul, który rozmawiał z Vürdmeisterem. To mogłoby się wydawać idiotyczne, ale nawet przy takiej liczbie żołnierzy i meisterów, prawdopodobnie był to najlepszy moment dla siepacza, żeby spróbować zabić Ursuula.

Kylar jednak nie zjawił się tutaj, żeby zabijać. Przyszedł poobserwować człowieka, z myślą o najdziwniejszym zleceniu, jakie kiedykolwiek przyjął. Rozejrzał się w tłumie za osobą, o której opowiedział mu Jarl, i szybko ją odnalazł. Baron Kirof był wasalem Gyre’ów. Ponieważ jego pan lenny nie żył, a ziemie barona znajdowały się blisko miasta, jako jeden z pierwszych cenaryjskich arystokratów ugiął kolana przed Garothem Ursuulem. Był grubym mężczyzną o rudej brodzie przyciętej kanciasto na modłę Khalidorczyków z nizin, wielkim garbatym nosie, małym podbródku i krzaczastych brwiach.

Kylar podszedł bliżej. Baron Kirof pocił się, ocierał dłonie o tunikę i nerwowo zagadywał khalidorskich arystokratów, z którymi stał. Kylar właśnie obchodził wysokiego, śmierdzącego kowala, kiedy ten nagle zdzielił go łokciem w splot słoneczny. Kylarowi zaparło dech, a kiedy się złożył wpół, ka’kari spłynęło mu do ręki i zamieniło się w sztylet naręczny.

– Chcesz mieć lepszy widok, to przychodź wcześniej, jak reszta – powiedział kowal.

Skrzyżował ręce, podciągając rękawy i popisując się potężnymi bicepsami. Z pewnym wysiłkiem Kylar wymógł na ka’kari, żeby z powrotem wpłynęło w skórę, i przeprosił kowala, nie podnosząc wzroku. Kowal mruknął coś drwiącym tonem i wrócił do oglądania zabawy. Kylar zadowolił się przyzwoitym widokiem na barona Kirofa. Król‑Bóg przeszedł już między połową oddziałów, a bukmacherzy przyjmowali zakłady, który numer z każdej trzynastki umrze. Khalidorscy żołnierze to zauważyli. Kylar zastanawiał się, ilu Cenaryjczyków umrze z powodu bezduszności bukmacherów, gdy khalidorscy żołnierze ruszą wieczorem w miasto pełni żalu po zmarłych i złości na Sa’kagé, plugawiące wszystko, czego się tknie.

Muszę uciec z tego przeklętego miasta.

***

Przy następnym oddziale już dziesięciu mężczyzn wzięło udział w losowaniu i żaden nie wyciągnął krótkiej słomki. Warto było popatrzeć, jak narasta w nich desperacja, kiedy kolejny sąsiad zostaje oszczędzony, a ich własne szanse coraz bardziej maleją. Jedenasty żołnierz, mężczyzna około czterdziestki, żylasty i chudy, wyciągnął krótką słomkę. Zagryzł koniec wąsa, oddając słomkę Królowi‑Bogu, nie okazując emocji w żaden inny sposób. Neph zerknął na duchessę Jadwin i jej męża siedzących na podwyższeniu.

– Zbadałem salę tronową i wyczułem coś, z czym nigdy wcześniej się nie zetknąłem. Cały zamek cuchnie magią, która zabiła wielu naszych meisterów, ale niektóre miejsca w sali tronowej zwyczajnie... nie pachną. Zupełnie, jakby wejść do domu po pożarze i trafić do jednego pokoju, w którym w ogóle nie czuć dymu.

Krew już bryzgała na wszystkie strony i Garoth był pewien, że mężczyzna nie żyje, oddział jednak nadal go bił, bił, bił...

– To nie pasuje do tego, co wiemy o srebrnym ka’kari – powiedział Garoth.

– Owszem, Wasza Świątobliwość. Myślę, że istnieje siódme ka’kari, sekretne. Podejrzewam, że neguje magię, i myślę, że ma je Anioł Nocy.

Garoth rozważał te słowa, kiedy oddział ustawiał się ponownie w szyku, zostawiając przed sobą trupa. Twarz mężczyzny była zmasakrowana; a właściwie, trup nie miał twarzy... Imponująca robota. Oddział albo bardzo się starał, żeby udowodnić swoje oddanie, albo zwyczajnie nie lubił tego biednego łajdaka. Garoth z zadowoleniem skinął głową. Znowu wyciągnął pazur viru i zmiażdżył głowę trupa.

– Wasza ofiara została przyjęta. Jesteście oczyszczeni.

Dwóch jego osobistych strażników przeniosło trupa bliżej brzegu platformy. Ciała składano tam na krwawym stosie, więc nawet jeśli Cenaryjczycy nie widzieli samej śmierci, mogli zobaczyć jej owoce. Kiedy następny oddział zaczął losować, Garoth powiedział:

– Ka’kari ukryte od siedmiuset lat? Czym ono obdarza? Umiejętnością chowania się? Jaka w tym korzyść dla mnie?

– Wasza Świątobliwość, mając takie ka’kari, ty albo twój człowiek moglibyście wejść do samego serca Oratorium i zabrać każdy skarb, jaki tam ukryto. Niezauważeni. Możliwe, że twój agent mógłby wkroczyć nawet do Lasu Ezry i zebrać dla ciebie artefakty mające siedemset lat. Niepotrzebne byłoby już wojsko i subtelność. Za jednym zamachem chwyciłbyś za gardło całe Midcyru.

Mój agent. Niewątpliwie Neph zgłosiłby się na ochotnika do wykonania tego niebezpiecznego zadania. Sama myśl o istnieniu takiego ka’kari zaabsorbowała Garotha na dłuższą chwilę, podczas której zginęli dwaj mężczyźni w kwiecie wieku, kolejny nastolatek i zaprawiony w boju żołnierz, odznaczony jednym z najwyższych orderów za zasługi, jakie przyznawał Król‑Bóg. Jedynie w oczach ostatniego zabłysło coś pokrewnego zdradzie.

– Zbadaj to – powiedział Garoth.

Zastanawiał się, czy Khali wiedziała o tym siódmym ka’kari. Zastanawiał się, czy Dorian o nim wiedział. Dorian, jego pierwszy uznany syn. Dorian, który miał być jego następcą. Dorian prorok. Dorian zdrajca. Dorian zjawił się tutaj, Garoth był tego pewien. Tylko Dorian mógł przywieźć Curocha, potężny miecz Jorsina Alkestesa. Jakiś mag pojawił się z mieczem na jedną chwilę, unicestwił pięćdziesięciu meisterów i trzech Vürdmeisterów, a potem zniknął. Neph oczywiście czekał, aż Garoth go o to zapyta, ale Król‑Bóg darował sobie poszukiwanie Curocha. Dorian nie był głupcem. Nie zbliżyłby się z Curochem tak bardzo, gdyby podejrzewał, że może go stracić. Jak można przechytrzyć człowieka, który widzi przyszłość? Król‑Bóg zmrużył oczy, miażdżąc kolejną głowę. Za każdym razem, gdy to robił, krew obryzgiwała jego śnieżnobiałe ubranie. To było celowe, ale mimo wszystko denerwujące; poza tym nie ma nic dostojnego w kroplach krwi lecących człowiekowi do oczu.

– Wasza ofiara została przyjęta – powiedział żołnierzom. – Jesteście oczyszczeni.

Stał na przodzie podwyższenia, kiedy mężczyźni zajmowali z powrotem swoje miejsce na dziedzińcu. Przez cały ten czas ani razu nie odwrócił się do Cenaryjczyków siedzących za nim na podwyższeniu. Zrobił to teraz. Kiedy Król‑Bóg się obrócił, vir ożył. Czarne pędy podpełzły do jego twarzy, wiły się na jego rękach, nogach, a nawet w źrenicach. Pozwalał im przez chwilę zasysać światło, stojąc spowity nienaturalną ciemnością mimo blasku jutrzenki. A potem przerwał to. Chciał, żeby arystokraci go widzieli. Nie było osoby, która nie wytrzeszczałaby oczu. Nie tylko vir i majestat przynależny Garothowi tak ich oszołomiły. To trupy zrzucone na stos jak drewno na opał za jego plecami i po obu stronach podwyższenia, okalającego go jak rama. To jego szaty obryzgane krwią i mózgiem. Prezentował się wspaniale w swoim dostojeństwie i przerażająco w swym majestacie. Być może, jeśli duchessa Trudana Jadwin przeżyje, każe namalować jej tę scenę. Król‑Bóg przyjrzał się arystokratom, a arystokraci na platformie przyglądali się jemu. Zastanawiał się, czy ktokolwiek z nich policzył już, ilu ich zasiadło na podwyższeniu. Trzynaścioro. Wyciągnął do nich dłoń ze słomkami.

– Śmiało – powiedział. – Khali was oczyści.

Tym razem nie zamierzał pozwolić, żeby to los zdecydował, kto umrze. Komendant Gher spojrzał na Króla‑Boga.

– Wasza Świątobliwość to musi być jakaś... – Urwał.

Król‑Bóg nie popełniał błędów. Z twarzy Ghera odpłynęła cała krew. Wyciągnął długą słomkę. Minęło kilka chwil, zanim zdał sobie sprawę, że nie powinien zbyt wylewnie okazywać ulgi. Większość pozostałych to byli pomniejsi arystokraci – mężczyźni i kobiety, którzy pełnili różne obowiązki w rządzie nieżyjącego króla Aleine’a Gundera IX. Łatwo było ich przekupić. Szantaż był banalnie prosty. Ale Garoth nic by nie zyskał, zabijając wyrobników, nawet jeśli go zawiedli. To go doprowadziło do zlanej potem Trudany Jadwin. Była dwu­nasta w kolejce, a jej mąż był ostatni. Garoth się zatrzymał. Mężczyzna i kobieta spojrzeli po sobie. Wiedzieli i każdy, kto na nich patrzył, wiedział, że jedno z nich umrze i wszystko zależy od losowania Trudany. Diuk nerwowo przełykał ślinę.

– Ze wszystkich zgromadzonych tu arystokratów ty, diuku Jad­winie, jesteś jedynym, który nigdy dla mnie nie pracował – powiedział Garoth. – Zatem to jasne, że mnie nie zawiodłeś. W przeciwieństwie do twojej żony.

– Co takiego? – zdumiał się diuk. Spojrzał na Trudanę.

– Nie wiedziałeś, że zdradzała cię z księciem? Zamordowała go na mój rozkaz – wyjaśnił Garoth.

Było coś pięknego w uczestniczeniu w scenie, która zdecydowanie powinna rozgrywać się bez świadków. Blada twarz diuka poszarzała. Najwidoczniej był jeszcze mniej spostrzegawczy niż większość rogaczy. Garoth obserwował, jak zrozumienie uderza w biednego mężczyznę. Każde mgliste podejrzenie, które odepchnął od siebie, każda nędzna wymówka, jaką usłyszał, waliły w niego teraz z całą siłą. Co ciekawe, Trudana Jadwin również wyglądała na wstrząśniętą. Garoth spodziewał się, że Trudana wyceluje w męża palcem i powie mu, dlaczego to wszystko jest jego winą. Zamiast tego w jej oczach malowało się poczucie winy. Garoth domyślał się, że diuk był przyzwoitym mężem, i duchessa sama to wiedziała. Zdradzała go, bo tak chciała, a teraz dwadzieścia lat kłamstw spadło jej na głowę.

– Trudano – powiedział Król‑Bóg, zanim któreś z nich się odezwało – dobrze mi służyłaś, ale mogłaś lepiej. Więc oto twoja nagroda i kara. – Wyciągnął do niej dłoń ze słomkami. – Krótsza słomka jest po twojej lewej.

Spojrzała w ciemne od viru oczy Garotha, na słomki i w końcu na męża. To była nieśmiertelna chwila. Garoth wiedział, że żałosne spojrzenie diuka będzie prześladować Trudanę Jadwin do końca jej życia. Król‑Bóg nie miał wątpliwości, co duchessa wybierze, ale najwyraźniej Trudana uważała, że stać ją na poświęcenie się. Zebrała się w sobie i sięgnęła po krótką słomkę, ale nagle jej ręka znieruchomiała. Spojrzała na męża, odwróciła wzrok i wyciągnęła długą słomkę. Diuk zawył. To było cudne. Ten dźwięk przeszył serce każdego Cenaryjczyka na dziedzińcu. Idealnie poniósł przesłanie Króla‑Boga: to mogłeś być ty. Arystokraci – łącznie z Trudaną – otoczyli diuka. Każdy czuł się przeklęty, uczestnicząc w tym, ale mimo to uczestniczył.

– Kocham cię, Trudano – powiedział do żony diuk. – Zawsze cię kochałem.

A potem naciągnął płaszcz na twarz i zniknął wśród uderzających go kończyn. Król‑Bóg tylko się uśmiechnął.

***

Kiedy Trudana Jadwin wahała się, dokonując wyboru, Kylar pomyślał, że gdyby przyjął zlecenie Mamy K, teraz miałby doskonały moment na atak. Wszyscy patrzyli na podwyższenie. Kylar odwrócił się do barona Kirofa. Obserwując szok i przerażenie na jego twarzy, zauważył, że na murach za baronem stoi tylko pięciu strażników. Szybko policzył raz jeszcze: sześciu, ale jeden z nich trzymał łuk i pęk strzał w ręku. Pośrodku dziedzińca rozległ się przeraźliwy trzask i Kylar dostrzegł kątem oka, że tylna część prowizorycznego podwyższenia rozpadła się w drzazgi i załamała. Coś rozbłyskującego migoczącymi kolorami wzleciało w powietrze. Kiedy wszyscy spojrzeli w tę stronę, Kylar zerknął w przeciwną. Migocząca bomba wybuchła, wywołując niewielki wstrząs i rozbłyskując potwornym, oślepiającym białym światłem. Gdy setki oślepionych cywili i żołnierzy krzyczały, Kylar zobaczył, że szósty żołnierz z murów naciąga cięciwę. To był Jonus Brzytwa, siepacz, któremu przypisywano pięćdziesiąt ofiar. Strzała o złotym grocie poleciała w kierunku Króla‑Boga.

Król‑Bóg zasłaniał oczy rękami, ale już tarcze nadymały się wokół niego niczym bańki mydlane. Strzała uderzyła w jedną z nich, ugrzęzła i wybuchła płomieniem, kiedy osłona się rozprysła. Już leciała następna strzała, minęła rozpadającą się zewnętrzną tarczę i uderzyła w kolejną. Rozprysła się następna tarcza i jeszcze jedna – Jonus Brzytwa strzelał z zadziwiającą szybkością. Korzystał z Talentu, podtrzymując kolejne strzały w powietrzu, więc kiedy tylko puszczał cięciwę, następna strzała już była pod ręką do założenia. Tarcze rozpadały się szybciej, niż Król‑Bóg był w stanie je odnawiać. Ludzie krzyczeli oślepieni. Pięćdziesięciu meisterów wokół dziedzińca ustawiało tarcze wokół siebie, ścinając z nóg wszystkich wokół. Siepacz, który chował się pod podwyższeniem, wskoczył na platformę, zachodząc Króla‑Boga od tyłu. Zawahał się, kiedy ostatnia falująca tarcza rozkwitła kilka cali od skóry Ursuula, a Kylar zobaczył, że to wcale nie był siepacz, tylko dzieciak. Może czternastoletni, uczeń Jonusa Brzytwy. Chłopak był tak skupiony na Królu‑Bogu, że nawet się nie trzymał nisko i znieruchomiał. Kylar usłyszał brzęk cięciwy w pobliżu i zobaczył, że chłopak pada, właśnie kiedy rozprysła się ostatnia tarcza Króla‑Boga.

Ludzie rzucili się do bram, tratując sąsiadów. Kilku meisterów, nadal oślepionych i spanikowanych, wystrzeliło zielone pociski w tłum i otaczających go żołnierzy. Jeden z osobistych gwardzistów Króla‑Boga próbował go złapać i osłonić. Oszołomiony monarcha źle zinterpretował ten ruch i potężne uderzenie virem cisnęło ogromnym góralem prosto w arystokratów na platformie. Kylar odwrócił się, żeby sprawdzić, kto zabił ucznia siepacza. Raptem sto koków od niego stał Hu Szubienicznik, rzeźnik, który wyrżnął całą rodzinę Logana Gyre’a, najlepszy siepacz w mieście od śmierci Durzo Blinta. Jonus Brzytwa już uciekał, nie tracąc ani chwili na rozpacz z powodu śmierci ucznia. Hu wypuścił drugą strzałę i Kylar zobaczył, jak wbiła się w plecy Jonusa. Siepacz spadł z murów i zniknął im z oczu, ale Kylar nie wątpił, że nie żyje. Hu Szubienicznik zdradził Sa’kagé, a teraz uratował Króla‑Boga. Ka’kari pojawiło się w dłoni Kylara, zanim nawet zdał sobie z tego sprawę. Nie chciałem zabić architekta zniszczenia Cenarii, a teraz gotowy jestem zabić jego ochroniarza? Oczywiście nazwanie Hu Szubienicznika ochroniarzem to jak nazwanie niedźwiedzia zwierzęciem futerkowym, ale fakt pozostawał faktem. Kylar wciągnął ka’kari z powrotem w skórę. Kryjąc się, żeby Hu nie zobaczył jego twarzy, Kylar dołączył do strumienia spanikowanych Cenaryjczyków wylewających się przez zamkową bramę.

Brent Weeks "Na krawędzi Cienia"; Wydawnictwo: Mag; Tłumaczenie: Małgorzata Strzelec; Format: 135 x 202 mm; Liczba stron: 576; Okładka: miękka; ISBN: 978-83-7480-160-7

Recenzja "Drogi Cienia"

Na krawędzi Cienia - recenzja

Brent Weeks - Na krawędzi Cienia - Droga Cienia - wreszcie!!!

Poza Cieniem... nie ma już nic (Brent Weeks i rozpacz czytelników) - o trzeciej części trylogii

Kup książkę (Droga Cienia)

Tagi: Brent Weeks, trylogia Nocnego Anioła, Droga Cienia, Scott Lynch, Na Szkarłatnych Morzach,

<< Powrót