Nie złorzeczę i nie rozpaczam
Ludzie piszą, tworzą. A my – czytelnicy, połykamy te słowa, skrywamy gdzieś na dnie swego jestestwa, by pamiętać, by nadal je czuć. My wiemy, czego chcemy od książki. Autor wie, czego chce od książki (musi, gdyż tylko wtedy możemy wszyscy czerpać z niej garściami, karmić każdym jednym słowem). Dla przykładu : - Chcę (…) by czytelnik na chwilę, na kilka chwil oderwał się od codzienności, rutyny, zwyczajności i przyziemności i (…) coraz bardziej się unosił, unosił, unosił… Sprawdźcie, czyje to słowa. I poznajcie ich więcej.
"Powiastki Beatrix Potter" to publikacja wyjątkowa. Pod każdym względem. Pięknie wydana (sztywne etui, tekst i ilustracje zgodne z wersją oryginalną, krótkie wprowadzenia przed tekstami utworów), ale niestety i kosztowna. Czy warto zainwestować pieniądze? Oczywiście. Takie dzieła z pewnością warto mieć w domu. A "Powiastki..." doskonale nadają się również na prezent - eleganckie, ponadczasowe, przynoszące radość każdemu czytającemu. Żeby was zachęcić - proszę, dziś możecie obejrzeć w PL kilka ilustracji z książki. A także zerknąć na tekst poprzedzielany obrazami.
Czy do najnowszej książki Marcina Pilisa trzeba się przyzwyczaić? Autor porusza w niej ważnej tematy, które do najłatwiejszych przecież nie należą. Czy zatem "Łąka umarłych" jest dla każdego? Może kierowana jest, bądź powinna, tylko do wybranej grupy odbiorców? Czytelników, którzy w literaturze nie liczą tylko na "łatwe, lekkie i przyjemne"? Ta książka budzi ciekawość. Budzi jednak również demony przeszłości. I właśnie dlatego powinni po nią sięgnąć wszyscy. Ci, którzy wiedzą, czego mogą spodziewać się po autorze. I ci, którym tematyka "Łąki..." jest zupełnie obca. Nieważne co was popcha do lektury. Ważne, że to zrobi. Poniżej fragment powieści. Gwarantuję, że wciąga.
Przyznam szczerze, ze jestem nieco zdziwiona. Krystyna Januszewska napisała do tej pory sześć książek. I niestety wszystkie przeszły bez echa. Najnowszą - "Ostatnia kwadra Księżyca", wzieliśmy pod swoje skrzydła i wam prezentujemy (w niedługim czasie pojawi się recenzja; będzie również wywiad z autorką). I nagle okazało się, że informacja o powieści cieszy się bardzo dużym zainteresowaniem. Czy zatem rzeczywiście wszystkie poprzednie publikacje znane były tylko nielicznym? Intrygujące... W dzieciństwie Januszewska miała objawy autyzmu. Czyżby zatem kolejny "genialny głupiec"? Autorka w miarę upływu lat pokonywała własne bariery i konsekwentnie realizowała marzenia. Nie boi się. Robi to nadal. Dziś fragment jej najnowszej książki.
Życie samo jest tylko wizją, snem (...) Nic nie istnieje poza pustą przestrzenią - i tobą! (...) Prawdą jest to, co odsłoniłem przed tobą; nie ma Boga, wszechświata, rodzju ludzkiego, ziemskiego życia, nieba i piekła. To wszystko jest snem - groteskowym i głupim snem. Nic nie istnieje prócz ciebie. Ty zaś jesteś jedynie myślą. Takie słowa znajduję w "Dyrygencie fal". Ich autorem jest Piotr Piątek? Nie. Marek Twain. Powyższe zdania to motto tomiku wierszy (wzbogaconego ilustracjami - szkicami ołówkowymi). Słowa Twaina znamy. A Piątka?
Krystyna Januszewska pracuje nad kolejną książką. O poprzedniczce, czyli "Ostatniej kwadrze Księżyca" pisaliśmy, bodajże, niespełna dwa miesiące temu (w PL pojawiły się między innymi: recenzja, wywiad z autorką). Fragment, który dziś publikujemy nosi tytuł "Heloiza i Pascal" i daje ogólny zarys powieści. Jaka będzie? Tego do końca się nie dowiemy. Dopiero po ukończeniu. Dopiero po wydaniu.Trzeba będzie zatem jeszcze sporo poczekać. Co oczywiście nie przeszkadza w zaznajomieniu się z poniżzym tekstem. 
Dziś dostajecie do poczytania trzy rozdziały z książki "Nie ma o czym mówić" Marty Szarejko. Choć wydaje się, że trzy to dużo, w tym przypadku to krótkie opowieści, niewielkie zbiory słów (a przecież to i tak jedne z dłuższych tekstów w publikacji; należy bowiem dodać, że bohaterowie Szarejko mówią czasem tylko kilka zdań). Poznajcie Don Ivo ("Noszę sycylijski płaszcz nasączony sycylijskim słońcem"), Hertę Albertynę ("Świat wywrócony jest na lewą stronę. Ja mam życie z drugiej ręki, ale nie narzekam, nie") i Artibusa ("Gdybym przyszedł w garniturze, pod krawatem, bez wózka, to co innego. A tak, to zawsze narzekają, że im śmierdzi"). Poznajcie ich, a następnie sięgnijcie po "Nie ma o czym mówić", gdzie znajdziecie całą galeria indywidualności. 
Agnieszka Szygenda z pewnością miała dobre pomysły na swoje książki. Fabuła pierwszej zahaczała o reality show, drugiej o elementy "Kup teraz" z Allegro. W rzeczywistości jednak ta druga ma głębsze znaczenie. A wspominam właśnie o niej, czyli o "Kupię rękę", z powodu dość prostego - dziś możecie przeczytać fragment książki. Czy zachęci was do sięgnięcia po powieść? Mam nadzieję. Dodatkowo zapraszam do przecztania recenzji oraz wywiadu z autorką, które na naszych łamach ukazały się nieco wcześniej. Miłej lektury!
