Christopher Moore w Stanach Zjednoczonych jest bożyszczem. U nas dopiero zaczyna nim być (a przynajmniej taką mam nadzieję od pierwszej przeczytanej książki tego autora). Kilka dni temu na naszym rynku pojawiła się powieść "Krwiopijcy". Późno, gdy spojrzymy na datę i rok jej wydania w USA (1995). Z drugiej strony – pal licho daty! Najważniejsze, że polscy czytelnicy mają szansę ją poznać. Czy jest taka, jak zachwalał ją wydawca?
Dostałam na pocztę wiadomość: - Pani Kasiu, ta książka spodoba się Pani tak samo jak "Jeździec na wielorybie". Uwierzyłam. "Jeździec..." mnie zauroczył. Tak samo, jak wiele lat temu "Kaj znów się śmieje". Dwie książeczki. Objętościowo niewielkie. Emocjonalnie potężne. Płakałam przy jednej i przy drugiej. Z niecierpliwością czekałam zatem na "Sztukę bycia Elą". Czy podołała zadaniu?
1. Po tym, jak w 1973 Nagrodę Nobla w kategorii literatury dostaje Patrick White, Sándor Márai notuje w dzienniku: Literackiej Nagrody Nobla już od jakiegoś czasu nie dostają pisarze, tylko państwa. W tym roku otrzymał ją młodzieńczy, rozwijający się kontynent: Australia. Wcześniej otrzymały ją Gwatemala, Islandia, Chile, Jugosławia i Nelly Sachs. Mauretania i Albania jeszcze czekają na swoją kolej; ale to tylko kwestia alfabetu. Ciekawe co miałby do powiedzenia o ubiegłorocznej laureatce Doris Lessing? W końcu Lessing nie jest autorką z jakiegoś małego/nowego kraju. W końcu nie jest autorką kilku książek, a kilkunastu, jest pisarką.
Maja Kotarska zadebiutowała książką "Dracena przerywa milczenie". Na rynku jest już świeżutka "Nie kłam kochanie" (na podstawie scenariusza Ilony Łepkowskiej), ale nie tak dawno pojawiła się powieść "Gdzie ja miałam oczy?". I właśnie o niej słów kilka. Komedia romantyczna. Jeśli mam obejrzeć film pod takim szyldem, katuszy wielkich nie cierpię. Jeśli mam czytać książkę zaszufladkowaną w tych dwóch wyrazach, cierpię potwornie.
Najlepszą recenzją książki "Tajemne serce zegara" byłoby jej cytowanie. Już pierwsze zdania sprawiają, że ta niewielkich rozmiarów książeczka pozostanie w pamięci na długo. Elias Canetti rozpoczyna tak: Proces pisania ma w sobie coś nieskończonego. Nawet jeśli przerywa się go na noc, nie przestaje być ciągiem spisywania, a najprawdziwiej wygląda wtedy, gdy nie próbuje się posługiwać jakimikolwiek środkami artystycznymi. A zatem Canetti zaczyna od tego, co dla każdego piszącego najintymniejsze: od wyznania, czym dla niego jest pisanie i czym są słowa.
"Mój własny diabeł"… Każdy ma swojego. Czasami go lubi, czasami boi, czasami nienawidzi, czasami brzydzi. Każdy jednak ma. Książka do zrecenzowania przyszło do nas biała (jeszcze bez gotowej okładki). I niestety to już mnie delikatnie odrzucało. Z wszystkiego, czy jestem, jestem też wzrokowcem. Lubię patrzeć na okładkę, lubię ją dotknąć, delikatnie odgiąć, zajrzeć do środka, przeczytać pierwszą stronę, drugą, trzecią, zabrać się wreszcie za lekturę. Później na moment przerwać, odłożyć książkę i nadal móc, na nią patrzeć. Debiut Mike’a Careya musiałam chować. Biel mnie przerażała i odrzucała.
Z czym kojarzy się wydawnictwo Mag? Z literaturą fantasy. Z czym kojarzy się literatura fantasy? Niestety (to należy podkreślić) dla wielu z czymś nierzeczywistym, trudnym do przyswojenia. Przyznaję, sama kiedyś nie przepadałam za tym gatunkiem literackim. Jednak, o zgrozo!, miałam takie zdanie... nie starając się nawet jej poznać. Aż kiedyś o pięć lat starszy brat przyniósł mi książkę i powiedział: - Gwarantuję, że ta przypadnie Ci do gustu. Jeśli nie, to ja przeczytam coś, co Ty mi podsuniesz. (czy dokładnie tak powiedział, czort wie; mniej więcej tak to jednak zapamiętałam). Przyniósł mi Groszka Orsona Scotta Carda. Tak poznałam Sagę Endera i Sagę Cienia. Brat nie musiał czytać wybranej przez mnie książki. 
W "The Washington Post" napisano, że tacy autorzy jak Cormac MCarthy zmagają się z samymi bogami. Już samo to zdanie powinno dać sporo do myślenia. Na ogół jednak nie daje. Ludzie zachęceni sukcesem filmu braci Coen sięgną również po książkę (i oby tak właśnie było). Teraz pytanie: czy zrobią to hurtowo, czy wybiórczo? Jeśli rzuci się większość, powieść przegra. Spora część stwierdzi, że ten "niby wielki sukces", to raczej jednak "jeden wielki chłam". Słów zachwytu będzie mało. Zbyt mało by zwyciężyć. "To nie jest kraj dla starych ludzi" polegnie. Dlaczego? Otóż dlatego, że to nie jest książka dla każdego. 
