Niewinne samobójczynie

1. W zeszłym roku (jakże śmiesznie brzmi to określenie w kontekście dnia dzisiejszego) koleżanka z Wrocławia przysłała mi w prezencie, bo podobno miała dwie, książkę Jeffrey’a Eugenidesa pt. "Samobójczynie". W tym oto miejscu jeszcze raz dziękuję, gdyż pewnie sam bym sobie tej książki nie kupił, ponieważ nie przepadam za wydawnictwem Zysk i S-ka, a tym bardziej serią "Kameleon" i amerykańskimi pisarzami jednego, czy dwóch sezonów. Ale lubię książki po kimś. Podpisane, pokreślone, z dedykacjami, z uwagami, z zapiskami na marginesach – są to dowody, namacalne dowody życia książki – dlatego szkoda, że koleżanka z Wrocławia wyrwała kartkę numer 3, gdzie, jak się domyślam, na 5 stronie była wpisana jakaś dedykacja, szkoda, szkoda. Chociaż ten akt wandalizmu, także jest dowodem życia…

Znowu kupiłem książkę

1. Wczoraj znowu kupiłem książkę. A obiecywałem sobie, uroczyście, żadnych więcej książek w tym miesiącu, żadnych więcej książek w tym roku. Wystarczy, nie wypada, należy przecież w końcu przeczytać, wszystkie kupione wcześniej, cierpliwie leżakujące na nocnym stoliku i czekające na swoją kolej. Przez pół miesiąca byłem twardy. Omijałem wszystkie księgarnie szerokim łukiem, nie czytałem o nowościach, nie interesowałem się. Starałem się zachowywać wszelkie środki bezpieczeństwa. Wczoraj nie wytrzymałem i znów kupiłem książkę.

Jajko mądrzejsze od kury

Czy można być mądrzejszym od kogoś starszego? Można. Czy można być mądrzejszym od kogoś młodszego? Można, a czasami nawet powinno się być. Nie zawsze jednak wychodzi nam i jedno, i drugie. I choć staramy się niezwykle, ciągle wychodzi, że jajo jest bezwartościowe, ułomne, nieprzystosowane. Czasami ma przejaw intelektu, błysk. Jednak jak to po błyskach bywa, później jest już tylko ciemność. Ot, taki rodzaj głupoty. Ostatnio miałam przebłysk. Więcej – byłam pewna, że to piorun, który porazi obecnych i potomnych. Ha, oto ma świetlana przyszłość wszechwiedzy!

Okrutna historia czułej miłości

1. Květa Legátová nie jest autorką książki "Hanulka Jozy". Květa Legátová jest przyjaciółką Věry Hofmanovej, która napisała zbiór opowiadań "Żelary" (2001) oraz powieść "Hanulka Jozy" (2002), jednak Věra Hofmanová nigdy nie opublikowała żadnej książki pod swoim nazwiskiem. Věra Hofmanová
urodziła się 3 stycznia 1919 w miejscowości Podolí koło Brna, przez wiele lat była nauczycielką "od wszystkiego" w kilku czeskich wsiach i małych miasteczkach. Aktualnie mieszka w Brnie i jest czeskim "literackim odkryciem".

O dmuchaniu i pękaniu, czyli opowieść o balonikach

I się zaczęło. Jeśli czytacie te słowa, jednego możecie być pewni – się zaczęło. Być może właśnie jadę na porodówkę, być może już na niej siedzę, być może usilnie skupiam się na Wdech-Wydech-Wdech-Wydech, być może na świecie jest już moja córka, a ja wreszcie wszystko odsypiam, być może to Ona śpi spokojnie, a ja czytam zabraną ze sobą książkę, być może… Wszystko zależy od tego, która jest godzina. Czy udało wam się zajrzeć wcześniej, czy później. Co by jednak nie pisać – RODZĘ!!!

Gdy dorosnę, będę jak… K.

Zawsze uwielbiałam marzenia dzieci. I ich fantazje. Czy jest coś bowiem wspanialszego niż pytanie:, "Kim chciałbyś być, gdy dorośniesz?" i odpowiedź: "Piłkarzem", bądź, tu wersja dla bardziej zorientowanych, "Ronaldinio"? Osobiście, jak już musiałabym być piłkarzem, to wolałabym być innym. O gustach jednak dyskutować nie będę. Kim, jako dziecko, chciałam być w przyszłości? Kim chciałam zostać, gdy dorosnę?

Zamienił stryjek siekierkę na kijek

Kiedy o kilka lat starszy brat kazał mi gryźć mojego męża, zastanawiałam się, cóż to za perwersyjne działania mi się proponuje. Jak się później okazało, choćbym nie wiem, jak bardzo chciała, owego ugryzienia nie mogłam dokonać. Gorzej – mojego własnego męża ugryzł mi mój własny brat. Jeszcze gorzej – ku radości i jednego, i drugiego. A ja? A ja nie mogłam. Nie lubię nie móc, więc ugryzłam sobie innego faceta. Podobno było całkiem nieźle.

Zosia, Krysia czy Natalka, czyli biała sexy halka

Tańczę, me ciało drży, na plecach czuję dreszcz. Ja wiem, że obserwujesz mnie, więc tańczę, tak jak chcesz. Lecz boję się, że Ty zakochasz we mnie się i rozpocznie się gra. Czy wygrasz Ty i posiądziesz mnie, czy może wygram ja? To fragment piosenki "Chodź, zabiorę Cię do siebie", którą kilka lat temu wykonali razem Paweł Kukiz i Dominika Kurdziel (kto zna, niech się cieszy; kto nie zna, niech szuka, bądź zgłosi się do mnie). A przypominam ją dlatego, że patrzę właśnie na pudełko, na którym widnieje napis: "Jakby to było, gdybyś już teraz stał się mistrzem w uwodzeniu kobiet?". Poniżej tytuł - "Skuteczne uwodzenie kobiet. Tylko dla mężczyzn!". Te "tylko" najbardziej mnie zachęciło.