Ból, strach, cierpienie, śmierć. Towarzyszą życiu i niestety nie da się uniknąć tego wszystkiego. Można zminimalizować, można, nigdy jednak nie zniknie bezpowrotnie. Co nieuniknione to nieuniknione. Co ostateczne to ostateczne. Szymon Hołownia przeprowadził kilka wywiadów z ludźmi, którzy tego doświadczyli (tylko jeden zawarty w książce nie był nigdzie wcześniej publikowany). Spodziewałam się wszystkiego, co przeczytaliście powyżej. A jednak…
O Katarzynie Pisarzewskiej Polska mogła usłyszeć kilka lat temu, gdy Świat Książki wydał konkursową "Halo, Wiktę!". Ot, zabawny kryminał. Powieść jako taki sukces jednak odniosła i po krótkiej przerwie czytelnicy otrzymali kontynuację losów bohaterki z debiutu - "Wikta, ratuj!". Ot, kolejny zabawny kryminał. Przygody wręcz niewyobrażalne, nierealne, ale kto powiedział, że musi być inaczej? Tak oto Kasia Pisarzewska znalazła się na polskiej scenie literackiej. Nie była nikim, ale i nie stała się kimś wielkim.
Na twórczości Anny Onichimowskiej wychowało się już kilka pokoleń Polaków. Zakres treściowy jej książek jest szeroki - na uwagę zwracają utwory, które kierowane są do dzieci oraz klasyczne powieści pensjonarskie. Autorce nie zabrakło odwagi, aby popełnić innowacyjną "Herę moją miłość", która jest swoistego rodzaju powieścią inicjacyjną - nie popadając w belfersko-resocjalizacyjne tony pisarka przedstawia problemy młodego nastolatka, który musi zmierzyć się z nałogiem. Jej najnowsza rzecz - "Trzecie oko" jest pierwszą książką kierowaną do dorosłego odbiorcy. Czy stanowi ona nową, nieznaną dotąd kartę w twórczości literatki? 
To nie jest pora na wakacyjne wycieczki – pomyślałem, oglądając okładkę nowej powieści Kazimierza Orłosia pod tytułem "Letnik z Mierzei". Pozwoliłem sobie na chwilowe oderwanie się od zimowej rzeczywistości i wyruszenie w długą podróż nad rozpalone lipcowym słońcem wody Bałtyku. Istotnie, rzecz o kanikule traktuje, ale jest to wędrówka o nieco innym, raczej głęboko psychologicznym znaczeniu.
"Kraj, gdzie nigdy się nie umiera" Orneli Vorpsi, który polscy czytelnicy mieli okazję poznać w ubiegłym roku, jest swoistym rozrachunkiem z ojczyźnianą miłością autorki. Oprócz tematów stricte politycznych, pisarka odwoływała się w nim do tematyki kobiecego piękna oraz pożądania. Przez wielu znawców literatury bałkańskiej okrzyknięta została największą skandalistką ostatnich dekad. Mistrzyni małych klejnotów - wydaje właśnie powieść o przekornym tytule "Ręka, której nie kąsasz".
Nobliwa pani, autorka setek doskonałych wierszy, w 1996 roku uhonorowana Literacką Nagrodą Nobla. O kim mowa? Chyba każdy już wie, że ta krótka, encyklopedyczna wzmianka dotyczy Wisławy Szymborskiej. Głęboko osadzona w historii polskiej literatury współczesnej twórczość autorki "Nagrobka" jest źródłem wielu życiowych prawd. Uniwersalna konkluzja ma silnie wartościujące znaczenie, ponieważ dowodzi wielkości warsztatu Szymborskiej. Z całą pewnością jej działalność artystyczna nie podlega popularnemu ostatnio szufladkowaniu, wyraźnej klasyfikacji dorobku poety…
Doprawdy nie rozumiem, dlaczego polski rynek wydawniczy lekceważąco odnosi się do włoskiej beletrystyki. Powieści Melaniii Mazzuco, a w szczególności wydana w ubiegłym roku – "Vita", zupełnie nie korespondują z krzywdzącym sądem. Kolejnym głosem w dyskusji przemawiającym na korzyść literatury włoskiej jest "Jestem tu od wieków" pióra Marioliny Venezii.
Kiedy powiedziałem koledze – kulturoznawcy, że przymierzam się do lektury drugiego wydania opus magnum Antoniego Libery, skrzywił się z niesmakiem. Znając jego stosunek do polskiej prozy współczesnej pospieszyłem z wyjaśnieniami, że pióro autora "Madame" nijak ma się do literackich poczynań współczesnych outsiderów słowa, takich jak Masłowska, Nahacz czy Drotkiewicz. Niestety, na nic zdały się moje eksplikacje, ponieważ znajomy wyrobił sobie negatywne zdanie na temat rodzimej prozy.
