Trzymasz w dłoniach książkę, o której (prawdopodobnie) nic nie wiesz. Są książki, które głęboko zadają w pamięć. Są książki, które uczą, scalają obce światy i sprawiają, że kolejny dzień uwiera mniej dotkliwie. To nie jest taka książka. Takimi słowami Ignacy Karpowicz wita się z czytelnikami w Nowym Kwiecie cesarza – książce o Etiopii, kraju nadal dla nas nieznanym, dalekim i tajemniczym.
Po Złym Brzegu, niezwykle ciekawej próbce talentu nowego autora, Piotra Patykiewicza przyszedł czas na kolejny, wyborny muszę przyznać, okaz z jego stajni. Odmieniec, bo o nim mowa to, owszem fantastyczna, ale przy tym i niezwykle swojska, często przypominająca słowiańskie podania ludowe opowieść. Ktoś kiedyś powiedział mi, że fantastyka, w tym zarówno fantasy i science-fiction to zbiór konwencji i motywów tak wtórnych, że wszystko, co w jej obrębie obecnie powstaje jest w pewnym sensie „odgrzanym kotletem”. Może być, że Patykiewicz korzystał z dorobku swoich poprzedników na szeroko pojęty sposób. Może być, że odgrzał coś, co już było – Ja jednak mówię, że dawno nie jadłem tak przyprawionego i tak gorącego, że aż parzącego w język kotleta! Polecam każdemu.
Młodych Ekspertów zainaugurowałam jeszcze w Portalu Księgarskim. Dziś kolejna odsłona. I już tutaj, w Przystani Literackiej. Każda kolejna również będzie żyć swoim życiem na tej stronie. Pływać po tym morzu. Zawijać do tej przystani. Cóż mogę rzec więcej? Zapraszam. Poniżej recenzja książki wydanej przez Media Rodzina - "Kiedy mały Findus się zgubił". Autorami są dzieci, nasi Młodzi Eksperci, z Zespołu Żłobkowo-Przedszkolnego nr 3 im. Kardynała Joachima Meisnera we Wrocławiu. A ja? Ja ich jedynie wysłuchałam, skleiłam tych kilka zdań. Uśmiałam się przy tym po pachy i z zazdrością patrzyłam na ich wybitne spostrzeżenia.
czytaj więcej...
Joanna Chmielewska to tak naprawdę Irena Becker Kuhn. Zapytana kilka lat temu przez dziennikarkę „Gazety Poznańskiej”, dlaczego postanowiła się posługiwać pseudonimem artystycznym, odparła: - Akurat rozwodziłam się z moim mężem. I pomyślałam sobie, że może mieć do mnie pretensje, bo szargam jego nazwisko po literaturze, jego zdaniem podrzędnej. Mając 32 lata wydała swoją pierwszą książkę „Klin” (1964), która została zekranizowana („Lekarstwo na miłość”, reż. Jan Batory, 1966). I choć z wykształcenia jest architektem, to od tego czasu pisanie stało się jej przeznaczeniem. Na taki zwrot wpłynęła... kaplica na paryskim lotnisku. Chmielewska patrząc na nią, stwierdziła, że nigdy jako architekt nie osiągnie takiego poziomu artyzmu. Talent, biegłość i mistrzostwo pokazała więc w pisarstwie. Uwielbia tory wyścigów konnych i kasyna. Zbiera pocztowe znaczki i bursztyny. W lodówce trzyma zawsze mrożony bób, jogurt i piwo.
czytaj więcej...
Prawdę mówiąc byłem nieco daleki od ogólnego zachwytu nad Najgłupszym Aniołem, poprzednią powieścią Christophera Moore’a. Stało się tak głównie ze względu na nieszczególnie opisowy i co za tym idzie wyjaśniający przekład większości może nie meandrów, ale na pewno niezrozumiałych szczegółów, związanych z tradycją świętowania Bożego Narodzenia w Stanach Zjednoczonych. Żarty zawierające się w sytuacjach i dialogach Najgłupszego Anioła bardzo często wymagały od czytelnika całkiem solidnego rozeznania w tej kwestii i w przypadku braku owego rozeznania, wcale, lub w niewielkim stopniu bawiły. Co innego, jeśli mówimy o Brudnej Robocie. Tutaj sytuacja jest już o wiele bardziej klarowna. Nie mówię tu tylko o uniwersalnym i tak samo dla każdego śmiesznym temacie ... śmierci, ale i znakomitym, bezkompromisowym humorze Moore’a, który wydaje się reprezentować już o wiele wyższy poziom.
Grzechem jest według mnie określać którekolwiek z dzieł 41-letniego obecnie Alastaira Reynoldsa mianem space – opera. Owo pojęcie zbytnio kojarzy mi się z pokrewną mu soap operą, kiepskiej kategorii widowiskiem scenicznym, na płaszczyźnie którego najnowsze trendy dyktują przede wszystkim kraje latynoamerykańskie, możliwe, że ze względu na swój znany powszechnie temperament. Space-operą ze spokojnym sumieniem nazywać można opowieść, której główny wątek, poprowadzony z perspektywy kilku, kilkunastu, czy nawet kilkudziesięciu postaci realizuje się w przestworach kosmosu, odlanego w miarę spójną bryłę tylko i wyłącznie za pomocą wyobraźni autora. Gdy jednak mamy do czynienia z powieścią autorstwa naukowca, fascynującego się zarówno fizyką, jak i astronomią, potrafiącego przy tym pozwolić sobie na frywolność nie tylko w kreacji świata przedstawionego i postaci, ale i w języku, z jakim całą powieść tworzy, wówczas mamy do czynienia, jeśli nie z arcydziełem, to na pewno tworem wybitnym. czytaj więcej...
Kiedyś Krzysztof Mroziewicz powiedział mi, że jeśli napiszę dobrą scenę zbliżenia dwojga ludzi (dosłownie – dobrą scenę łóżkową, prościej – seks), to będę potrafiła, napisać już wszystko. Do tej pory TEGO nie zrobiłam. Nawet nie zabrałam się za próbę opisu tej sceny. Kiedy więc przeczytałam zdanie: - Książka ta stanowi zbiór opowiadań i esejów dotykających szeroko pojętej erotyki, którym Oficyna Wydawnicza Branta reklamowała nową publikację Mroziewicza, zainteresowałam się nią szerzej. „Ekstazja. Podróże z Afrodytą”. Czy jest tu krok po kroku pokazane, jak powinno się pisać „dobre sceny zbliżenia dwojga ludzi”? I tak, i nie. Okropne sformułowanie! Nic nie oznacza, a jednocześnie wszystko.
czytaj więcej...
