Rok, który zmienił wszystko - Georgia Bockoven
Cztery kobiety. Cztery odrębne życia, targane bezładnie przed nadmorski wiatr niczym parasolki do chwili, kiedy to dowiadują się, że są siostrami. Powieść opowiada o okaleczonym dzieciństwie i dorosłym życiu córek opuszczonych przez ojca. O próbach rekonstruowania rodziny przez samotne matki, o oddaniu dziecka do rodziny zastępczej. Problem o tyle istotny, bo Georgia Bockoven pokazuje, jakie miejsce w hierarchii wartości dorosłych zajmuje własne dziecko, ile jest dla nich warte i na ile są za nie odpowiedzialni…
Lepki zapach krwi, przeszywający strach i smród korupcji. Nienawiść, bezlitosność, samotność. To niezwykle mocne filary, na których opiera się fabuła tej książki. Powieść jest głosem sumienia, ale czy tylko pisarki, czy też Belgii? Warto przypomnieć sobie kilka informacji historycznych…
Miasteczko na Mazowszu, szpital dla obłąkanych, doktor ożywiający zmarłych, cmentarz z ponurą historią związaną z posągiem Czarnego Anioła i mglista jesień. Idealna sceneria dla wydarzeń kryminalnych, których początkiem jest zbezczeszczenie zwłok zmarłych. Jedno z najohydniejszych przestępstw, jakiego dopuszcza się człowiek. 
Bałkańska trauma wpisała się na zawsze w historię świata, w pojedynczy los człowieka i w przyszłość tego regionu Europy. Jeśli lubimy wsłuchiwać się w rodzinne opowieści, zwracać uwagę na szczegóły i jeśli chcemy dowiedzieć się czegoś więcej o nie tak odległej historii i teraźniejszości Serbów, Bośniaków i Chorwatów, posłuchajmy tego, co ma do powiedzenia pisarz chorwacki Milijenko Jergović w swojej książce "Ojciec". 
Wydawnictwo Prószyński i S-ka z niezwykłą konsekwencją wydaje dla polskiego czytelnika książki związane z problemami tożsamości etnicznej, kulturowej i religijnej. Wystarczy przypomnieć powieść "Sekretna córka", którą napisała przez Shilpi Somaya Gowda…
Napisana w roku 1897 powieść o dziecku dorastającym w rodzinie dysfunkcyjnej doczekała się polskiej premiery. Szkoda, że dopiero po tylu latach, ale i wspaniale, że tak się stało. Fabuła tej powieści przypomina kostkę Rubika, ale tylko do momentu, w którym kwadraty kolorów zostają do siebie dopasowane. Tutaj układanie postaci i zdarzeń ma tak wiele wariantów, że trudno oczekiwać finału. 
Dwanaście reportaży przyciąga swym klimatem niczym stacje kolejowe, przy których zatrzymuje się pociąg pędzący do Czyty przez Rosję. Warto wysiąść i wejść w ich reporterską fabułę. Aż żal, że nie ma wśród nich jednego z ostatnich reportaży Igora T. Miecika, "Szamani Czerwonej Gwiazdy". 
