Rozczarowany niegdyś "Trupami polskimi" (w bardzo nierównym zbiorze wyróżniały się moim zdaniem opowiadania Świetlickiego i Grupińskiego), sięgnąłem po "Opowiadania kryminalne" bez nadmiernych oczekiwań. Po lekturze mogę stwierdzić, że "Opowiadania kryminalne" okazują się niedostatecznie realizować zawartą na okładce obietnicę, że…
"Dobry Duchu renowacji zwróć nam siły po libacji"... Ponad rok temu napisałam felieton zatytułowany "Zamienił stryjek siekierkę na kijek", w którym usiłowałam opowiedzieć moją wampirzą walkę. I choć o walce można już rzec "Za górami, za lasami", temat ugryzień i kłów wciąż mnie korci (tak jak i korcił od dawien dawna). Kiedy więc otrzymałam egzemplarz recenzencki "Martwy aż do zmroku", zacierałam ręce.
Jehudit Hendel nie jest w Polsce pisarką powszechnie znaną, dlatego za niezbędne uważam naszkicowanie skromnego biogramu, który nie tylko rozświetli jej postać, ale i z całą pewnością pomoże także zorientować się, w jakich stylach i gatunkach gustuje. Na uwagę zasługuje fakt, że najpopularniejsza izraelska autorka ma polskie korzenie. Trudno mówić tutaj o charakterystycznej dla Polaków mentalności, wszak większość życia Hendel spędziła już na obczyźnie…
Skoro czerwiec większość z nas kojarzy sobie z Dniem Dziecka, postanowiłam zamieścić recenzję niezwykle pięknej książki. Owa książka to "Przygody Hektora" Piotra Rowickiego. Książka świetnie wydana. Książka ciekawa. Książka opowiadająca o perypetiach pomarańczowego dinozaura. A kto ma dzieci, ten wie, że dinozaury stanowią dość ważny epizod w życiu maluchów. Zatem… słuchajcie.
Trzydziestopięcioletni Antoine zamieszkuje w domu starców – tytułowych "Szczęśliwych Dniach". Bynajmniej nie dlatego, że tam pracuje i wcale nie po to, żeby być bliżej któregoś ze swoich niedomagających krewnych. Jest to konsekwencja jego świadomego wyboru – Antoine zamiast cieszyć się różnymi postaciami dóbr doczesnych czy celebrować życie rodzinne, przewija niejako czas do przodu o kilkadziesiąt lat, aby móc się oswajać z myślą o śmierci wśród ludzi, którzy wyczekują kresu egzystencji.
Piotr Wierzbicki to inteligent zanikającej w polskim życiu intelektualnym jakości. Niewygodny dla tak zwanego Salonu z powodu bezpardonowej oceny rzeczywistości po 1989, a z drugiej strony niezwykle trudny do przełknięcia dla piewców nurtu narodowo-katolickiego, jest człowiekiem, który zawsze był gotów płacić wysoką cenę wykluczenia za swoją niezależność i wymykanie się pułapce ideologicznego formatu. "Oczekuję odszufladkowania" – pisał, kiedy przed sześcioma laty ukazywał jego "Mikrokosmos".
16 maja 1939 roku George Orwell (a właściwie Eric Blair) w swym dzienniku zapisał: Weather for the most part showery, with fine intervals... 70 lat później za sprawą Internetu jego zapiski z życia codziennego (nierzadko o pogodzie i przyrodzie) znalazły się na specjalnej stronie (Orwelldiaries.wordpress.com). Pomysł udostępnienia - w formie blogu - notatek wybitnego pisarza, eseisty i felietonisty wydaje się ciekawy i oryginalny. Przy okazji podsyca apetyt. Mnie zachęcił, by sięgnąć po najnowszą biografię Orwella pióra Davida J. Taylora.
Piotr Zaremba z podejrzaną łatwością żongluje gatunkami. Wydana dziewięć lat temu debiutancka rzecz Zaremby to utwór stricte historyczny. Polski czytelnik autora mógł również poznać jako przenikliwego komentatora doniesień politycznych, bezlitosnego dziennikarza, indagującego między innymi dwóch polskich prezydentów oraz autora "Plamy na suficie" - nurzającej się w makabryczno- obrazoburczej stylistyce powieści grozy. Kilka tygodni temu na półkach polskich księgarni rozgościła się najnowsza książka Piotra Zaremby, która wydaje się być ostentacyjnie odmienna od swoich poprzedniczek.
